Zuurstof

Op kousenvoeten komt ze het podium op. Letterlijk. Ze draagt dikke sokken en een comfortabel groen huispakje. Haar haar is nonchalant opgestoken. Alsof ze klaar is om zich in de zetel te nestelen onder een dekentje. Maar de spotlights zijn op haar gericht. Het publiek wacht en kijkt, de oren gespitst. Naima Joris gaat zitten op een krukje, tussen haar muzikanten. En dan begint de magie. De warme, diepe stem van Naima versmelt met de klanken van de contrabas, de gitaar, het eufonium en de drums. Nu eens traag, melancholisch, dan vol energie. Een cimbaal komt los van het drumstel en vliegt de grond op. Tussendoor werpen G en ik een blik naar elkaar. Naima maakt iets los.

‘It’s a cold, hard world’ zingt ze, met een stem die voelt als een warm, troostend bad dat ons helemaal omhult.

Het leven is niet altijd lief geweest voor Naima Joris. Ze zingt een aantal nummers die geschreven zijn door haar nu overleden zus. “Ik wil mijn tristesse omzetten in iets moois en betekenisvols,” staat er te lezen in het programmaboekje. En dat doet ze, puur, authentiek, soms luidop haar gedachten delend. Dat ze nog aan het leren is om rechtopstaand te zingen, bijvoorbeeld. Dat doet ze gedurende één nummer, om dan weer op haar krukje te gaan zitten waar ze wisselt tussen piano, gitaar en saxofoon. Naar het schijnt speelt ze ook nog Keltische harp, maar die heeft ze vandaag niet mee. Als er iets niet gaat zoals ze verwacht had, werpt ze eens een scheve blik naar één van haar muzikanten of lacht ze in zichzelf. Of met zichzelf.

I’ve got my heart / And my soul / And my heart/ It’s yours. Ik krijg kippenvel. Achter mijn ogen prikken tranen.

De druk op mijn hart voelt eventjes lichter. Je kunt treuren en huilen, maar Naima zingt en ik laat me troosten door de schoonheid van de woorden, de klanken. Het concert gaat veel te snel voorbij. Licht beduusd blijven G en ik nog even zitten. De zaal stroomt leeg, de instrumenten blijven verweesd achter op het podium. En wij, wij voelen ons getroost, omarmd, begrepen. Door elkaar, door de vriendschap en door de muziek van Naima. In het café van het cultuurcentrum praten we nog na.

Elk op onze eigen manier zijn we op zoek naar een nieuwe adem en vanavond voelen we zuurstof.

Wanneer we later in de kilte van de avond weer naar de parking stappen, haakt G haar arm in de mijne.
“Ik voelde vandaag niet veel energie,” zegt ze. “Maar dit, het heeft deugd gedaan.”
Ik knik, haak nog wat steviger in. “Niet treuren, maar zingen en dansen.”