Wat de wind zegt

Ik vind weinig fenomenen zo troostrijk en tegelijk zo energiek als de wind. De wind die soms fluistert en zachtjes streelt, dan weer huilt en wild om zich heen grijpt. Alles wat hij raakt, beweegt. Luchtdeeltjes zoeken voortdurend evenwicht. Onzichtbaar. Maar voelbaar. Wat de wind zegt, steeds opnieuw: niets blijft exact hetzelfde.

Soms vallen windvlagen samen met een storm diep vanbinnen. Zoals op die avond in juni toen ik alleen wandelde in het schemerlicht op het bospad. Ik was afscheid aan het nemen en het was alsof de wind dat begreep. Ik wilde daar alleen zijn, tussen de krakende bomen met hun oude maar veerkrachtige stammen. Niets of niemand kon mij op dat moment meer troosten dan de wind.

Mijn verdriet werd opgepikt en omhoog geblazen tot in de hoogste takken, zwiepend hoog boven de grond. Niet om het te verjagen, maar om het te helpen dragen.

De wind zei: dit is hoe het leven gaat. Niemand blijft voor altijd. Alles gaat voorbij. Alles beweegt, de hele tijd.

Maanden later, op een zonnige herfstnamiddag die door de weermannen nochtans pessimistisch was aangekondigd als een dag vol buien, wandel ik over dezelfde paden in goed gezelschap. De wind duwt ons nu eens in de rug, blaast dan weer in onze gezichten. Mijn jas bolt op als een zeil.

Leef, leef, leef! fluistert de wind, speels en energiek.
Alles beweegt, de hele tijd. Of je het nu wilt of niet.

Foto: © bella