Het is weer eens wat anders. Een lange autorit met een zesjarige op de achterbank. Niet zomaar een zesjarige. Ik vervoer vandaag een kostbaar persoontje, mijn metekind Loes. Comfortabel zit ze op haar verhoogd zitje, veilig vastgeklikt, haar beentjes over elkaar gekruist als een echt dametje. Onze eerste uitstap samen, enkel zij en ik. Ze heeft een spelcomputertje mee, maar tot mijn plezier gedraagt ze zich niet als een schermverslaafde.
De kilometers rollen voorbij en wij babbelen. Enfin, zij babbelt vooral, en ik vraag. Soms zwijgen we even. En dan gaat het weer verder. Over prinsessen, over haar beste schoolvriendinnetje Astrid, over ‘Jessie’ die serie over een nanny die ze zo tof vindt … En er is ook het ijsjeslied dat ze samen met haar zus en twee nichtjes uitgevonden heeft. Ah ja, want ze hebben een ijsjesclub. Ze zingt het lied vol enthousiasme. Ik glimlach en laat me meevoeren in het universum van Loes waar magie nog bestaat en dromen geen grenzen hebben.
“Is het nog ver, tante Petra?”
Ik vertel haar dat we er bijna zijn en dat de dieren van Pairi Daiza op ons wachten.
“Ben ik eigenlijk jouw enige metekindje?” vraagt ze nieuwsgierig.
“Zeker, jij bent mijn enige metekindje, Loes,” bevestig ik haar.
Ze denkt even na.
“De kindjes op school zeggen dat je later moét trouwen. Maar ik heb gezegd dat dat niet waar is. Ik heb gezegd dat mijn meter niet getrouwd is.”
“Je kiest zelf of je wilt trouwen, het moet niet, maar het mag. Weet jij dat dan al, Loes?” vraag ik nieuwsgierig en een tikje geamuseerd.
“Ik ga later ook niet trouwen. Ik wil wel kinderen, maar geen man.”
Mijn glimlach wordt nog breder. Dat kindjes niet vanzelf geboren worden en dat een man in je leven hebben echt niet zo verschrikkelijk is, zal ze nog wel ontdekken. “Als ik haar als ‘single’ meter maar niet het verkeerde voorbeeld geef,” schiet het door mijn hoofd. Want als ik haar één ding toewens, dan is het wel Liefde met de grote L.
Ik vraag door. Hoeveel kinderen wil ze dan?
“Elf,” zegt ze zonder twijfelen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Vooral meisjes, want jongensnamen zijn toch veel moeilijker te bedenken. En er zal zeker ook een tweeling bij zijn. Om geld te verdienen zal ze elke dag een andere job doen, zo wordt het nooit saai. En ze gaat ook een musical maken waarin een paar – niet allemaal! – van haar kinderen een rol mogen spelen. Haar huis komt in de tuin bij mama en papa.
Fantastisch vind ik het, hoe ze vertelt zonder de realiteitszin van een volwassene. Nog niet geremd in haar dromen. Wat een geweldig gesprek om in de auto te voeren. Het onderweg zijn in deze metalen bak op wielen creëert een coconnetje waarin ik wel langer zou willen vertoeven.
Maar Pairi Daiza lonkt en ons dagje vliegt voorbij. Al maken de dieren nu ook niet zoveel indruk op Loes. Ze heeft er al heel veel gezien in Planckendael, zegt ze. “Hoeveel dieren moeten we nog zien?” vraagt ze op een bepaald moment. Een verdoken manier om te zeggen “tante Petra, ik word al die dieren onderhand wat beu en mijn beentjes zijn moe.” De speeltuin en een gigantische boot waar we een ijsje gaan eten, brengen weer nieuwe afleiding.
Ons dagje is niet compleet zonder een stop in de souvenirwinkel waar ze een pluchen vriendje mag uitkiezen. Het wordt een luipaardje. Op weg naar de parking brainstormen we over namen. Na rijp beraad besluit ze dat Vlekje de naam van dit nieuwe vriendje is. Het is heel wat stiller tijdens de autorit naar huis. De vermoeidheid slaat toe en Vlekje moet geknuffeld worden op weg naar zijn nieuwe thuis.
Ook voor de meter was dit een dagje vol ontdekkingen. Een kijkje in het wondere universum van Loes. Een welkome verademing op de grote-mensen-wereld. Ik lever Loes als een gelukkig meisje weer af bij de mama en de papa waar ze honderduit begint te vertellen.
De auto voelt leeg aan tijdens het laatste stukje op weg naar mijn eigen huisje zonder man en zonder kinderen. Maar mijn hart is vol.
Levenskunst 
Geef een reactie