Mijn overgrootouders, Warre en Anna, leerden elkaar kennen op de dorpskermis. Ging het toen ooit anders? De details ken ik niet, maar er kwam uiteindelijk een huwelijk van en drie kinderen. En ook een buitenechtelijk kind. Want eigenlijk waren ze doodongelukkig. Maar in die tijden was trouwen nog echt ‘tot de dood scheidt’. En zo geschiedde. Warre werd 83, Anna 84. Hadden ze op die kermis toch maar eens verder gekeken naar andere mogelijke liefjes.
Het is niet simpel, de ware vinden. Toen niet – al leek het zo – en nu ook niet, ondanks alle mogelijkheden die er zijn om dates te vinden.
Precies omwille van al die mogelijkheden vandaag krijg je niet altijd begrip voor het ‘single’ zijn. Ah nee, want wie echt wil die geraakt toch van ‘t straat zeker? “Tja, aan uw deur zal hij niet zomaar komen opdagen.” En “ Zoveel mensen leren elkaar kennen via ‘t internet of Tinder.” De raad is doorgaans niet slecht bedoeld, maar zo vaak bekruipt me bij dit soort ‘advies’ het gevoel dat deze mensen mij echt niet begrijpen. Is het voor hen dan echt allemaal zo makkelijk gegaan? Ligt ware liefde zomaar met een click of swipe voor het grijpen?
Ja, ik ken ze ook, mensen die uiteindelijk toch de liefde vonden via cyberspace. Maar bestaat het dan niet meer, gewoon iemand tegenkomen in ‘t echt, niet op ‘t internet en zonder die godverdomse Tinder? Zonder het moeten swipen door talloze fotootjes van vreemde mannen, het oppervlakkig keuren van profielen, het uitwisselen van nietszeggende of net te expliciete berichtjes? Sommigen vinden dat een plezierig tijdverdrijf (en wie ben ik om hen dan tegen te houden), maar mij lijkt het vooral een energievretende, tijdverspillende bedoening. Wat zoeken ze allemaal? Echte liefde, avontuur, seks, een affaire, een beetje afwisseling in hun saaie bestaan? En hoe moet ik dat dan weten? De moed zinkt me in de schoenen bij de gedachte aan al die willekeurige profielen van willekeurige mannen. Ik moet geen willekeurige man.
Liefde zoeken via cyberspace is een obstakel waar ik niet over geraak. Om eerlijk te zijn: ik zoek eigenlijk hoegenaamd niet. Ik hoop te vinden zonder te zoeken. Ik hoop hem gewoon tegen te komen. Of misschien ben ik wel een hopeloze romanticus en kan ik gewoon niet mee in het dating spel anno 2018. Misschien was ik beter geboren in het Jane Austen tijdperk waarin ik op mijn eigen tempo smachtende brieven kon uitwisselen met een – uiteraard knappe, charmante – aanbidder. Hoewel, dan bestond ook weer de kans dat je uitgehuwelijkt werd aan een onuitstaanbare, saaie maar rijke snuiter en dat lijkt me dan ook geen cadeau.
Ondertussen heb ik wel leren inzien dat liefde zelden is zoals in de films. Dat het ook voor al die anderen niet zo simpel is. Dat ideale koppels dan toch niet zo ideaal blijken. Dat vriendinnen met man en kind(eren) soms ook met een verlangende zucht naar mijn leven kijken omdat ik een vrijheid en rust heb die zij bijna nooit ervaren. Dingen doe die zij nooit kunnen en misschien nooit zullen doen. Ik weet dus ook wat het waard is, mijn leven als single. Wat de voordelen zijn. Welke dingen ik enorm zou missen als daar toch ineens de ware Jacob aan mijn deur zou staan.
“Jouw zelfstandigheid schrikt af,” zei vriendin S. me. “Je straalt niet uit dat je een man nodig hebt.” Tja, ik weet niet hoe ik dat dan wel moet uitstralen. Ik ben wie ik ben. En ik trek aardig mijn plan in mijn eentje. Maar uiteindelijk wil niemand echt alleen blijven.
“Misschien is het wel zo dat we pas echt bestaan als er iemand is die ons ziet bestaan, dat we eigenlijk pas kunnen praten als er iemand is die begrijpt wat we zeggen, dat we in essentie pas werkelijk leven als iemand ons liefheeft,” aldus filosoof Alain de Botton. Die mens heeft een paar zinnige dingen geschreven, ook over liefde. Hij zegt ook dat je niet moet wanhopen, want wanhoop veronderstelt dat je totale controle zou hebben op wat komt. En die controle is een illusie. “Geef je over aan hoe de dingen komen, met hoop.” En een beetje in dezelfde toon, John Steinbeck (auteur van het geweldig East of Eden) schreef ooit als liefdesadvies aan zijn zoon: “If it is right, it happens. Nothing good gets away.” Wel, John, ik hoop het, ik hoop het …
Levenskunst 
Geef een reactie