"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
'Je mag niet naar huis gaan,' zegt het kleine meisje. Met haar donkerbruine ogen kijkt ze me aan, haar gezichtje vlakbij het mijne. Het is alsof ze in mijn ziel probeert te kijken. Dat mag, ik heb niets te verbergen. Een heel uur lang zat ze als een warm knuffeldiertje tegen mij aan genesteld en... Lees verder →
De muur is rood. De zitbank is rood. De servetten zijn rood. De tomatensaus op de pizza is rood. De truitjes van mijn tafelgezelschap zijn rood, want het is Rode Neuzen Dag. Ik val uit de toon in tinten blauw. Maar daar geven Loes en Roos niet om. We hebben net grofweg berekend dat Loes... Lees verder →
Ik kon en wou het niet geloven. Echt niet. Ze loog. Ik was net geen 7 en een meisje uit de klas zei me nogal zelfgenoegzaam, zo eventjes tussendoor: “Sinterklaas bestaat niet. Dat heeft mijn mama gezegd.” Ze had er plezier in om mij dat te onthullen, dat weet ik nog. Een soort paniek maakte... Lees verder →
Er was eens een bos. Het was een bos zoals er wel meer bossen zijn. Maar die avond hing er iets speciaals in de lucht. De geur van barbecuekruiden, maar ook nog iets anders. Iets magisch. Hoewel het al oktober was en de bladeren aan de bomen hun kleurenpracht toonden, voelde het helemaal niet als... Lees verder →
Het meisje moet een jaar of vijf zijn. Met haar korte beentjes trapt ze energiek het fietsje – met ondersteunende zijwieltjes – vooruit zoals alleen kleuters dat kunnen doen. Aan mijn voordeur op het pleintje, waar ik net de bloemen aan het gieten ben, houdt ze halt. Ik ken haar. Het is een guitig kind,... Lees verder →
Het is weer eens wat anders. Een lange autorit met een zesjarige op de achterbank. Niet zomaar een zesjarige. Ik vervoer vandaag een kostbaar persoontje, mijn metekind Loes. Comfortabel zit ze op haar verhoogd zitje, veilig vastgeklikt, haar beentjes over elkaar gekruist als een echt dametje. Onze eerste uitstap samen, enkel zij en ik. Ze... Lees verder →
Levenskunst 