Alles is hetzelfde. Alles is anders.

“Schrik niet,” zegt ze, zich nog even half verschuilend achter de voordeur wanneer ik die regenachtige zondagvoormiddag aanbel. We hebben elkaar alweer een maand of twee niet gezien. En zo komt het dat vriendin B in de deuropening verschijnt met een kaal hoofd. Weg zijn de halflange blonde haren. Dat ging zo. Ergens eind september belde ze mij. Ik zat op restaurant en was net te laat om op te nemen (teveel gerief in de sacoche en iphone helemaal onderaan, zoals dat gaat bij vrouwen). B en ik zijn geen bellers. Wij spreken liever af om te babbelen. Dus als zij belt, dan weet ik dat het niet is om gewoon “Hey, hoe is’t?” te zeggen. Dus ik bel B direct terug. En daar komt het dan.

Ze vond het zo lullig om het in een bericht te zetten. Dit moest ze mij persoonlijk zeggen. Ze heeft kanker. Borstkanker. Het rumoer in het restaurant wordt me teveel. Ik verontschuldig me bij mijn eetgezelschap en laat hen even achter aan tafel. Op de stoep voor het restaurant voer ik een gesprek met B. Over de kanker die haar te pakken heeft. Mensen wandelen voorbij, auto’s en fietsers passeren alsof er niets aan de hand is.  Maar voor mij staat alles even stil. Ik laat haar woorden nogmaals doordringen en krijg er kiekevel van. Het moet nu allemaal snel gaan; opstarten chemo, zeker een jaar out op het werk. Ze vertelt het zonder drama. Rustig. Rationeel. De kinderen, ja de kinderen weten het ook al. Het is nu zo. Ze moet er door. Verontschuldigt zich bijna dat ze mij zo’n nieuws moet vertellen. Dat ik mijn eten niet koud moet laten worden daar in het restaurant. Zo is B ook. Eerder bezorgd over een ander dan over zich zelf. Ik hoor haar woorden en het lijkt alsof mijn hersenen een paar tellen achterlopen op wat ze me aan het vertellen is. Langzaam dringt het nieuws door. Ik keer terug naar mijn eetgezelschap, maar ben met mijn gedachten elders. Bij dappere B en het schrikwekkende K monster dat in haar leven is opgedoken.

En zo komt het dat ik op een gure novemberzondag bij haar aan de deur sta. Wij zijn fan van lange late zondagochtendontbijten, gevolgd door een wandeling in ’t groen of in de stad. En dat gaan we die ochtend ook doen. Maar het is vandaag dus een beetje anders. B trekt de deur open en ik wen twee tellen aan de nieuwe look. Twee tellen. Meer ook niet. Want B blijft B voor mij. Al draagt ze nu ook rode lippenstift. Dat deed ze daarvoor niet. Er is iets anders aan haar. Ja, de lokken zijn weg. Ja, de lippen zijn rood, maar er is nog iets anders. Er gaat een kracht van haar uit. Een pruik is voorlopig niet aan de orde, en sjaaltjes ook niet. Ze grapt nog dat ze van de man die haar haar afscheerde een compliment kreeg over haar mooie schedel.

We gaan op pad naar onze ontbijtplek. B met een muts op het hoofd. Een witte met pareltjes op. Zodra we binnen zijn, gaat de muts af.  We bestellen het ‘Goede morgen zonder zorgen’-ontbijt. Toepasselijk. En ook weer niet. Want B heeft wel degelijk zorgen. Dat is wel het minste dat je kunt zeggen. Maar ze gaat er verbazingwekkend goed mee om. Zo goed dat ze zichzelf momenteel verbaast. En dat ze in het ziekenhuis zeggen dat ze ‘atypisch’ is, want ze stelt zich niet op als lijdende patiënt. Nee, ze stelt vragen, wilt precies weten wat er gebeurt, wat de nevenwerkingen zijn, wat ze moet verwachten. Dat zijn ze daar niet gewoon. Niet in die mate. Maar zo ken ik B.

We praten over de kanker, maar ook over veel andere dingen. De dingen waar we anders ook over zouden praten. Na het ontbijt wandelen we door de Antwerpse Kloosterstraat waar we in interieurwinkels oude en nieuwe kasten, bureaus, zeteltjes, tafels en een prachtige lamp spotten die we met ons denkbeeldige Lotto geld zeker zouden aanschaffen. De muts van B gaat aan en uit. Te warm mét in de winkels, buiten te kil zonder. Wanneer de regen hardnekkiger begint te vallen, lopen we arm in arm onder de paraplu weer naar de auto. Vergeten eventjes waar we die weer precies geparkeerd hebben in de straten van ’t Zuid. We drinken nog thee bij B thuis. Zoals we anders ook doen.

Alles is hetzelfde en ook weer niet. Het ongenodigde K monster is er bij.

De komende maanden zal K nog harder bestreden worden met vergif dat door het lichaam van B gejaagd moet worden.

Maar ik voel haar kracht. De chemo heeft het haar van B weggenomen, maar niet haar spirit.

K will be beaten.