Stoute kinderen

Felix en Fons zijn stout. Tot grote wanhoop van hun ouders. De twee blonde krullenkoppen hollen rond in de interieurwinkel. Ze ploffen zich in zeteltjes en bewegen zich als kleine tornado’s langs rekken met breekbaar spul. Samen met de andere klanten leer ik hun namen omdat de vader ten einde raad roept: “Felix, Fons, ik laat jullie achter in de winkel!”. Hij had zich die kreet kunnen besparen, want zijn nageslacht dartelt vrolijk verder en lijkt nog extra aangevuurd door het dreigement. Het vooruitzicht hier achter gelaten te worden klinkt als een groots avontuur. “Aààààààrgh!” roept Felix – of Fons – en hij grijpt een kussen vast waarmee hij nog een rondje door de winkel loopt. “Sta stil,” murmelt de moeder ondertussen gelaten, tegen niemand in het bijzonder. Ze kan het evengoed zeggen tegen de zomerse tuindecoratie waar ze bij staat. De kleinste van de twee krullenbollen zit ondertussen in een tuinset in de etalage. Solden, lounge hoek met kind in de aanbieding.

In een ultieme poging om door te dringen tot zijn oudste zoon (die eigenlijk ook nog klein is), knielt de vader neer om oogcontact te maken. Hij maant nog eens aan om rustig te zijn. Het helpt geen knijt.

De jongen huppelt alweer rond. Een paar mensen kunnen hun afkeurende blik niet verhullen. Zo van “die hebben het niet onder controle, gebrek aan opvoeding, die van ons hebben dat vroeger nooit gedaan.” Nee, hun kinderen hebben zich uiteraard nooit als ettertjes gedragen. Zij luisterden àltijd.

Er hangt blijkbaar iets in de lucht dat het kleine volkje extra onrustig maakt vandaag, want een andere jongen ploft neer in een hangstoeltje en roept op klagerig verveelde toon “papàààà”. Wel vijf keer na elkaar. De àààààààààà wordt elke keer langer. Tot er ergens in de winkel een zwakke ‘ja’ klinkt van een man die niet kan ontkennen dat hij de vader is van het zagende kind. Ergens anders tussen de meubeltjes en decoratie loopt een mama rond met een dochter die zich bijna uit de buggy schommelt van verveling en ongeduld. “Kom, we gaan naar huis,” zucht moeder. Kijk, dat zijn scènes waar je als kinderloze mens niet bepaald jaloers op wordt. De grote vakantie is nog maar net begonnen en voor ouders en kinderen is dat ook weer wennen om meer tijd met elkaar door te brengen en dan misschien vast te stellen dat dat bijlange niet altijd zo plezant is als de Instagram beeldjes doen uitschijnen. Ik wil dus mild zijn, zeker voor de vader van Felix en Fons die zo hard probéért.

Alsof het zo moet zijn, kom ik het gezin weer tegen aan de ingang naar de parkeergarage. Vader sleurt een fleurig geel tuinbankje met zich mee, moeder volgt een metertje achter hem en het ondeugende blonde duo is nog 10 meter achter. Felix – of Fons – ligt luid blèrend op de stenen van het plein. Krokodillentranen, dat hoor je zo. De ouders blijven staan, maar maken geen aanstalten om hun krullenbollen op te rapen. “Jullie zijn écht stout de laatste weken. Hoe kunnen we nu samen toffe dingen doen als jullie altijd zo lastig zijn?” klaagt de vader machteloos. Ondertussen verspert hij de doorgang naar de parkeergarage met de tuinbank die hij daar even heeft neergepoot tot zijn jongens bijgebeend zijn. Misschien pakken hij en zijn vrouw het allemaal niet zo goed aan, weet ik veel. Misschien is de vrouw wel helemaal niet de moeder van de jongens, en is het zijn nieuwe vriendin die nu ineens ‘plusmama’ moet zijn voor twee jongens die niet luisteren en al zeker niet naar haar. Misschien zijn de jongens niet echt stout, maar weten ze geen blijf met zichzelf en hebben ze een rust en aandacht nodig die hun opgejaagde ouders hen niet kunnen bieden. Maar ik zie wel dat de man het graag zou willen, écht toffe momenten spenderen met Felix en Fons, zonder theatraal gedoe. Gezellig aan het nieuwe gele tuinbankje. Zonder geschreeuw. Het maakt hem moe, dat zie ik.

“Sorry,” verontschuldigt hij zich wanneer ik me langs het bankje heen murw naar de betaalautomaat.

“Het geeft niet,” zeg ik.

Levenskunst is er nu ook als boek! 114 pagina’s vol troost, relativering, ontroering, weemoed, blijheid, (wan)hoop, verwondering, verlangen. Meer info of bestellen.