Seepje

Het lijkt alsof er een Poltergeist rondwaart in mijn huis. Zowat alle keukenkasten staan open, de zetel in de living is verschoven en het kleine boekenrek heeft zich verplaatst naar de slaapkamer. Het is gelukkig niet het werk van een klopgeest. Wel van mijzelf, de ongeorganiseerde kuiser die als een wervelwind door de kamers waait. Er hangt een aroma van wasmiddel en van pas gewassen lakens.

Ik moet profiteren van deze opstoot van kuis- en opruimgekte, want doorgaans vind ik dat er altijd wel iets interessanter of minstens plezanter te doen is dan kuisen. Ik hou niet van rommel, maar ook niet van een klinische properheid. Er mag gelééfd worden in huis. Maar vandaag neem ik geen genoegen met een snel rondje stofzuigen, wat oppervlakkig georden en een afwasje. Het wasmachien draait op volle toeren, ik sorteer het materiaal op mijn bureautje in doosjes, zet de planten buiten voor een lichtbad en een portie water, ik neem de ovenplaat en de keukenkastjes onder handen en zwier de stofzuiger tot in het kleinste hoekje. Mijn ogen lijken ineens getraind om spinnenwebben en stofslierten te spotten. En er komt water en sop aan te pas. Mijn ecologisch verantwoord ‘Seepje’ (met één of andere natuurlijke superschil uit de Himalaya, al vraag ik me nu af hoe klimatologisch ok het is om dat spul dan te exporteren) belooft een ‘zon op je bol’ geur en ik schuur en schrob, aangevuurd door non stop 80s muziek. Tussendoor ga ik ook nog eens mijn tuintje te lijf  en vul een zak met gevallen herfstbladeren en dode takken. Dat doe ik allemaal door elkaar, chaotisch, zonder systematiek.

Het is waanzin. Ik begin aan iets in de ene kamer, dan valt mijn oog op iets anders, om dan terug te keren naar waar ik eigenlijk aan begonnen was. Efficiëntie? Nul. Maar ik weet dat uit deze chaos straks orde zal ontstaan. En ik blijf bezig, zonder piekeren, terwijl er toch veel gedachten door mijn hoofd gaan. Een paar ideeën ook. Het zeepsopje maakt mijn huis niet alleen proper, door zo fysiek bezig te zijn, krijg ik ook orde in mijn hoofd. Een mens kan mediteren natuurlijk, of in bad gaan hangen met véél schuim, aan yoga doen, of een rondje lopen, maar eens goed kuisen doet ook wonderen. Voor je huis én voor je geest. Jammer dat ik niet vaker zo’n kuiskoorts krijg.

Als mijn chaotische opkuismanie een indicatie is van de hoeveelheid onrust in mijn hoofd, dan vrees ik dat er vandaag véééél onrust is. En die moet er uit.

Terwijl ik het kleine boekenrekje uit de living naar de slaapkamer aan het sleuren ben, vraag ik me af of ik nu niet té ver ga. Of dat rekje nu per se een betere plaats gaat hebben in die andere kamer. Het moedigt me – hemeltjelief! – ook nog eens aan om boeken te ordenen (op kleur want dat oogt zo tof in de boekenkast, alfabetisch is handig maar saai). Ik vrees dat ik helemaal aan het ontsporen ben en er is niemand om mij tegen te houden. Of om te helpen wanneer ik het beu word. Want dat moment komt ook, doorgaans ergens halfweg wanneer ik niet anders kan dan doorzetten en alles wat ik begonnen ben wel moet afwerken. En dan weet ik dat ik nooit een Marie Kondo zal zijn, het opruimwonder dat de wereld zelfs leert op welke manier je het best ondergoed en sokken opvouwt. ‘Does it spark joy?‘ vraagt ze in haar opruimfilmpjes zoals de fee in het sprookje van Assepoester. Pff, nee dus. Het glazen schoentje past me niet. Mijn opruimambities reiken nu ook weer niet zo ver en ik geloof ook niet dat mijn leven gaat veranderen door de manier waarop ik mijn ondergoed in de kast leg.

Tegen de late namiddag zakt mijn kuiskoorts en is het grootste werk gedaan. Tevreden overschouw ik het resultaat van mijn inspanningen en snuif de ‘zon op je bol’ geur (wat dat ook mag zijn eigenlijk, maar het ruikt best lekker). De rust keert terug. En ’s avonds nestel ik mij in het pas gewassen dekbed met uitzicht op het mooie boekenrekje met de uitgebreide selectie laatavond lectuur die nu niet meer op een stapel naast mijn bed ligt.

Wat lijkt het leven geruststellend overzichtelijk.
Lezen is voor een andere keer.
Van kuisen word je moe.
Mijn ogen vallen toe.