8,99 jaar

De muur is rood. De zitbank is rood. De servetten zijn rood. De tomatensaus op de pizza is rood. De truitjes van mijn tafelgezelschap zijn rood, want het is Rode Neuzen Dag. Ik val uit de toon in tinten blauw. Maar daar geven Loes en Roos niet om. We hebben net grofweg berekend dat Loes op dat moment 8,99 jaar is. Vanaf middernacht mag ze haar verjaardag vieren, maar wij zien daar niet zo nauw op. 9 worden vindt ze nochtans niet zo bijzonder. Ze wil liever 10 zijn. Dat is ouder. Maar liefst nog geen 12 zoals haar zus. “Roos, toon je voorhoofd eens. Die rimpels! Je bent stokoud! Heb jij een rollator nodig?” plaagt ze. Tante Petra, die ongeveer 39,95 jaar is, zwijgt, maar moet wel lachen.

Naar de maatstaven van Loes moet ik onderhand rijp zijn voor een figurantenrol in The Walking Dead. Gelukkig gaat ze bij mij niet over tot een gelaatsinspectie.

De bijna 9-jarige heeft al een paar festiviteiten achter de rug. Voor haar verjaardag zelf lijkt ze vooral uit te kijken naar uitslapen, spelletjes spelen en worstenbrood eten. Dat gaat boven alles, zo lekker. Al is pizza ook niet slecht. We heffen onze glazen met fruitsap, cola en water en praten weer bij. Over de laatste aflevering van Boer zoekt Vrouw bijvoorbeeld. Die heb ik gemist, maar Loes weet er alles van. Er is maar één koppel gevormd, uitgerekend bij het paar dat tijdens de uitzending al had uitgesproken dat het niets zou worden. Enfin, dat had de vrouw gedaan. De boer bleef achter met een gebroken hart. Maar kijk, weg van de camera’s werd het toch nog een mooi verhaal. “En Marianne in Finland, met die … hoe heet hij, Remco? Is dat niets geworden?” vraag ik ongelovig. Loes schudt het hoofd. “Nee, wij dachten dat die gingen trouwen!” zegt ze. Het blijkt een mijnenveld van gebroken en gesloten harten te zijn, die Boer zoekt Vrouw. Niets zo complex en misleidend als de liefde, maar dat onderwerp laat ik verder rusten. Geef mij maar pizza: eenvoudig, lekker en extra toppings kies je er zo bij, zonder gedoe. Je kunt er alleen je leven niet mee delen. Gelukkig is dat iets waar een 8,99-jarige nog niet mee bezig hoeft te zijn.

Omdat een verjaardag toch een mijlpaal is, besluiten we een briefje achter te laten in de pizzeria. Een briefje dat ontdekt kan worden door mensen die hier over 100 jaar zitten. ‘Loesande’ schrijft Loes op een rode servet. Die naam klinkt ouder en dus geloofwaardiger voor een archeologische vondst. 1701 dateert ze het schrijfsel. En ze voegt er nog de mijter van Sinterklaas en een kruisteken aan toe, dat oogt ook oud. Slim gezien. Stiekem stoppen we de servet weg onder de tafellegger. Als het er bij ons volgende bezoek nog ligt, weten we meteen dat ze het hier niet zo nauw nemen met de hygiëne. En als de vondst ondertussen op het nieuws komt, dan kennen wij alleen de waarheid over dat briefje. Het is ons geheim.

“Waar gaan we nu naar toe? Ergens dansen?” vraag ik wanneer we de parking afdraaien. Maar de dametjes geeuwen. Ze zijn moe van de schoolweek en de pizza moet verteren. “Wat is die knop hier boven?” vraagt Loes vanop de achterbank. “Daar komt een discobal uit, met gekleurd licht,” vertel ik. Maar Roos herinnert ons eraan dat we tijdens het rijden in de auto geen licht mogen aanhebben. Dat is waar. De knop blijft onaangeroerd. Al vinden de meisjes het wel een tof idee. Ik ook.

Tante Petra is soms ook nog 8,99 jaar.