"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Er is een lingeriecollectie in mijn mailbox geland. Ik heb daar niet om gevraagd, maar rode en zwarte kant, transparante bodysuits met diepe decolletés, satijnen nachthemden en gewaagd rijgwerk (copywriting voor lingeriereclame is een kunst!) presenteren zich als onmisbaar voor een geslaagd liefdesfeest. Hoe zou een mens het kunnen negeren? Valentijn. ‘Ja, ik heb... Lees verder →
Door de regenbui komt ze naar mijn auto gelopen, kijkt of ik het wel ben, al betwijfel ik of ze dat werkelijk kan zien. Ik wuif toch maar ter bevestiging. Ze opent het portier en neemt met een zucht van opluchting plaats op de passagiersstoel. Haar pupillen zijn zo groot dat haar ogen zwart lijken.... Lees verder →
“Ik. Haat. Valentijn. Maar. We. Hebben. Een. Relatie. Dus. Love. You.” Het is de origineelste boodschap in het supermarktrek met stroperige Valentijnskaarten. Ik kan het niet helpen dat mijn oog over de oneliners en hartjes glijdt, zo passerend van de pistolés naar de patatten. Niets beroert meer dan de romantische liefde en in de aanloop... Lees verder →
Ontroering, vapeurs, plaatsvervangende jaloezie, verliefdheid en onverdroten wellust worden aangekondigd voor de literaire avond Saint Amour. Het is alweer de 26ste editie. Schrijvers raken niet uitgeschreven over de liefde. Zangers raken niet uitgezongen over de liefde. Mensen blijven verlangen naar de liefde. In de stad duiken er overal rode harten op, ze hangen aan relingen... Lees verder →
De muur is rood. De zitbank is rood. De servetten zijn rood. De tomatensaus op de pizza is rood. De truitjes van mijn tafelgezelschap zijn rood, want het is Rode Neuzen Dag. Ik val uit de toon in tinten blauw. Maar daar geven Loes en Roos niet om. We hebben net grofweg berekend dat Loes... Lees verder →
De literaire groupies zitten al op de eerste rij wanneer ik die avond aankom in De Zondvloed, mijn favoriete boekenwinkel in Mechelen. Ze wachten op Dimitri Verhulst die zijn boek De Pruimenpluk komt voorstellen. Maar het interviewtafeltje is nog leeg. Verhulst zit nog wijn te drinken in het café vlakbij. Dat weten zij natuurlijk niet,... Lees verder →
Ik kwam hem regelmatig tegen ‘s ochtends wanneer ik koffie ging halen in de ‘koffiekamer’ die toen nog naast de radiostudio lag waar hij om 9 uur begon te presenteren, mijn favoriete radioman. Jaren later, het lijkt wel in een ander leven, rij ik op een zondagavond naar huis en een andere stem – bijlange... Lees verder →
“Ik sprak afgelopen week een vrouw die zo verliefd en gelukkig was,” zegt ze tussen de zaterdagmiddag tapas door. Buiten is het koud, binnen aangenaam warm en de tapasbar zit propvol. “Die vrouw strààlde. En ik dacht bij mijzelf, nee, dàt voel ik zelf niet. Niet op die manier. Is dat nu normaal?” gaat ze... Lees verder →
Hallelujah! De klok heeft middernacht geslagen, het vuurwerk is verschoten, de laatste ijsstronk gegeten, ... Kunnen we dan nu de draad weer oppikken, aub? De draad van vorig jaar of een nieuwe draad voor mijn part. Als het maar ‘nen draad’ is, want zo met eindejaar lijkt mijn draad een beetje verloren. Zowat overal en... Lees verder →
Het meisje moet een jaar of vijf zijn. Met haar korte beentjes trapt ze energiek het fietsje – met ondersteunende zijwieltjes – vooruit zoals alleen kleuters dat kunnen doen. Aan mijn voordeur op het pleintje, waar ik net de bloemen aan het gieten ben, houdt ze halt. Ik ken haar. Het is een guitig kind,... Lees verder →
Levenskunst 