De zon staat ons goed

Dikke Boom heet hij. De dikste eik van Nederland. 450 à 500 jaar oud. Op een prachtige lentedag staan wij, drie wandelende vriendinnen, naar hem te kijken temidden van de Gelderlandse velden. We voelen de kilometers in onze benen en hebben nog een hele weg te gaan. Niet eens zo ver van huis, zijn we mijlenver van alles verwijderd. Weg van de routine, weg van stress, weg van lawaai. De kadans van onze stappen op het Pieterpad, wonderlijk op elkaar afgestemd, bepaalt het ritme. De vogels fluiten in de bossen en bij elk passeren van andere wandelaars of fietsers worden we begroet met een vrolijk ‘hoi hoi!’ en ook: ‘de zon staat jullie goed!’. Een solo wandelaar strooit de zin breed lachend naar ons uit. Zelfs wie alleen stapt, kan zich niet eenzaam voelen tijdens deze zonnige Pieterpad-dagen.

Mensen zién elkaar en dat werkt aanstekelijk.

Logeren doen we elke dag op een nieuw adres. Van ‘De Hoofdige Boer’, een landhotelletje onder de Almense kerktoren, tot een Air B&B kamer en een camping – zeg maar cèmping. ‘Keurig’ is het woord dat hier vaak over onze lippen rolt, bij de aanblik van de voortuinen en huisjes, de plantenpotten en tenten-voorkamers aan de caravans. En ook ‘waw’, bij de aanblik van prachtige landhuizen en karaktervolle oude boerderijen. De dagtochten vallen net iets langer uit dan gepland, en ’s avonds kunnen we niet veel meer dan eten en de voeten omhoog leggen. Op dag 3 bereiken we half strompelend ons logement bij ‘De Huttert’ waar de gastvrouw ons soep met balletjes en boulet XL met aardappelen, boontjes en sla op tafel zet. Het smaakt ons fantastisch goed. ’s Nachts rusten onze vermoeide benen en voeten en de volgende ochtend gaan we weer door. Lang leve compeed en een stevig ontbijt.

Een pistolé heet hier een ‘bol’. Fruitsap jus doranjs. En er gaat niets boven een bakkie koffie.

De wandelpijntjes zijn er, maar we genieten met volle teugen en onze hoofden voelen vrij. Besognes nemen andere proporties aan, we kunnen ze delen onderweg en ook hoog de bomen in laten zweven of laag over de struiken van het Sallandse heidelandschap. Mijn spieren lopen vast, maar mijn gedachten komen los. Het niet alleen zijn doet me goed. Samen stappen, samen eten, samen babbelen en ook samen stil zijn. Op zaterdagavond in onze trekkershut op de cèmping samen op het kleine smartphone scherm naar het songfestival circus – zonder Joost Klein – kijken.

Dan samen in pyjama in het donker langs de keurige cèmpers lopen voor een laatavond stop in het sanitair blok.

De volgende ochtend brengt een lange taxirit ons weer naar ons startpunt bij De Hoofdige Boer, waar onze eigen auto staat. ‘Nou, dat hebben jullie goed gedaan hoor!’ complimenteert de taxivrouw ons terwijl we doorheen de dorpen rijden die op ons pad lagen. Dat vinden wij ook. ‘Kijk! Hier zijn we overgestoken. Hier hebben we gestapt!” Dan worden we stiller, tot de Almense kerktoren weer in zicht komt. We moeten de tijd weer onder ogen zien, in week- en weekenddagen denken. Het uur lezen.

De zon blijft de hele rit naar huis bij ons.

Onze wegen scheiden op de parking in Holsbeek. Ik zet verder koers richting thuis en rij de striemende regen in onder donkergrijze wolken. Wat een geschenk dat wij in zo’n natte, wisselvallige lente mochten wandelen in wondermooie landschappen onder een stralende hemel.

De zon staat ons goed.