"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Dikke Boom heet hij. De dikste eik van Nederland. 450 à 500 jaar oud. Op een prachtige lentedag staan wij, drie wandelende vriendinnen, naar hem te kijken temidden van de Gelderlandse velden. We voelen de kilometers in onze benen en hebben nog een hele weg te gaan. Niet eens zo ver van huis, zijn we... Lees verder →
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
Met de Semois als gids wandelen wij, drie vriendinnen, door schijnbaar eindeloze valleien. Langs kleine dorpen meanderen we, samen met de rivier. Soms is het water zo dichtbij dat we er onze vermoeide voeten in zouden kunnen baden. Dan weer worden we van de stroom gescheiden door dichtbegroeide oevers. Soms graaien prikkerige braamstruiken en netels... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
De stilte overvalt me die zondagmorgen. De nacht bracht onrustige dromen. Ze blijven hangen in het vale ochtendgrijs. Er klinkt in huis geen stem, geen geschuifel, geen bestekgekletter. Er is geen aroma van vers geschonken koffie om mij vanonder de dekens te lokken. Er hangt een grijze stilte. Ik heb geen zin om te ontbijten... Lees verder →
De wandelaars verzamelen op een kruispunt in de vallei. Het is niet hun bedoeling om te stoppen, maar een hindernis verstoort de route. Modder zuigt en trekt aan voeten. Zompig. Er is geen weg naast. Wie het hoger gelegen bos in wil of vanuit het bos naar de vallei afdaalt, moet door het slijk. Twee... Lees verder →
‘Bedankt voor de fijnste 1 november sinds jaren,’ komt het berichtje binnen. Ik lees het en glimlach. Ja, het was de fijnste 1 november. Volgens de traditie hoort dat een grijze, triestige dag te zijn waarop je, in gedachten of op het kerkhof tussen steen en chrysant, treurt om wie er niet meer is. Zelfs... Lees verder →
‘We zoeken de mooiste route van heel het land!’ verkondig ik bijna euforisch terwijl we ons plan smeden. Hoe lang is dat geleden, iets plezants plannen? Iets in het vooruitzicht zetten waar je gigantisch naar uit kunt kijken? Het is té lang geleden, merk ik aan mijn eigen reactie op het idee om in het... Lees verder →
Levenskunst 