Thelma & Louise

Op de parking naast het koffiehuisje waar wij nippen van een après-wandeling drankje zijn vier jonge vrouwen hun vakantieauto aan het inladen. Ze zijn gekleed om naar een zomerfestival te gaan, maar de hoeveelheid bagage en het testrondje op en rond de parking doet een verdere bestemming vermoeden. De vriendinnen gaan hun avontuur tegemoet in een VW California, zo’n auto waar op instagram hele accounts mee gevuld worden over vanlife. Snapshots op idyllische locaties, van oceanen tot bergmeren, de vrijheid letterlijk aan je voeten. Alles aan de VW Californa schreeuwt ‘roadtrip!!!!’. Verlangend aanschouwen A en ik de wat zenuwachtige drukte rond het busje. Pre-vertrek spanning.

“Zijn we weg?” vraag ik A.

Maar wij zijn stationair. Al staat een ontsnapping naar andere oorden ons allebei wel aan. A kan niet weg deze zomer. Hoe hard ze het ook nodig heeft, de omstandigheden laten het niet toe. Toch klaagt ze niet, mijn lieve en langste (als in: sinds kinds af aan) vriendin. Mijn eigen besognes en verzuchtingen zijn klein, zo in perspectief geplaatst. A beseft niet dat ze mij al veel geleerd heeft de voorbije jaren. Over hoe sterk een mens kan zijn als het moet en er geen alternatief is dan een situatie te dragen, hoe zwaar ook. Hoe ze temidden van haar eigen zorgen altijd aandacht blijft hebben voor een ander. Hoe het plezier van anderen, foto’s van lachende mensen op mooie plaatsen, ook haar een pleziermoment geven.

Lang geleden reden wij samen in een blauwgroene Ford Thunderbird door Arizona. Althans in onze verbeelding.

Zij was Louise, ik was Thelma. Tijdens de lange zomervakanties amuseerden wij ons met creatieve projectjes. De tuin werd een filmdecor. Twee terrasstoelen werden de front seats van onze Thunderbird. Met de analoge videocamera maakten we een kortfilm van de kortste soort, onze versie van Thelma & Louise. Elke scène moest er met één take op, want monteren konden we niet. Ik herinner me nog flarden van dialogen, inclusief het sappige southern accent dat we ons zonder veel moeite eigen maakten. Louise: “I’m going to Mexico!”. Thelma: “I’m going with ya!“.

Zij aan zij, Thelma & Louise. Niet opgeven. Just keep going.

Ook op het terras van de koffiebar, bij een cappuccino en chai latte, zitten er nog steeds een Thelma & Louise in ons. Zij het meer verdoken onder de sérieux van het leven dat komt met wat je toen als ‘later’ zag. Later, als je groot bent, met verantwoordelijkheden, doorheen dingen die gebeuren. Dingen die je soms kunt veranderen, en soms niet. En in dat laatste geval, moeten we kracht putten uit dezelfde hoofden die destijds een Ford Thunderbird konden zien in twee terrasstoelen en de Grand Canyon in het gras van de tuin.

Wanneer we teruglopen naar de parking, is de VW California vertrokken.

De jonge reizigers rijden hun avontuur tegemoet.
Thelma gaat boodschappen doen.
Louise rijdt naar haar gezin dat haar nodig heeft op zovele manieren.

Just keep going.