Dansvloer

Het is zomer en het regent. De. Hele. Tijd. Of zo lijkt het althans. Ze zijn er wel, de opklaringen. De momenten waarop de lucht toch blauw kleurt. Tot de volgende bui. Op mijn vrije dag, enkele dagen na de storm code oranje, word ik wakker bij het geluid van striemende regen en een zeurende machine bij de renoverende buurman. Het is zo’n ochtend om koffie te zetten en vervolgens nog even onder het dekbed te kruipen, maar de zaagmachine drijft me naar beneden. Het is donker als op een vallende herfstavond. Achter het bedruppelde raam kijk ik de tuin in. Mijn zomerbloemen, zwaar van de regendruppels, buigen diep, maar geven niet op. Al ligt er weer een leger slakken op de loer, kleine vetzakken.

Het regent en het is donker. Op zich is het gewoon een vaststelling. Punt.

Wat het moeilijker maakt, is dat een mens de hele tijd verwachtingen koestert. Over de zomer en bij uitbreiding over het leven. Beelden in je hoofd van scènes vol licht en warmte, de mensen bij wie je bent, de dingen die je doet. Beelden van hoe het zal zijn, omdat je dat zo bedacht hebt. In de zomer, in je leven.

Zonder verwachtingen zouden er geen teleurstellingen zijn. En allicht ook een pak minder vreugde. Uit vooruitzichten haalt een mens kracht en goesting. Als het anders uitdraait, vraagt dat wel wat mentale wendbaarheid. Als het om iets heel belangrijks, mogelijk levensveranderend gaat, is het soms regelrechte rouw. Afscheid nemen van een toekomstbeeld zelfs.

Zo zwaar is het allemaal niet die ochtend. De donkere hemel botst enkel grandioos met mijn zomerverwachtingen. Ik besef de luxe van mijn minder vrolijke gedachten. Als het dat maar is.

Madame wenst zomer en ze krijgt herfst.

Een paar kilometer verder is het andere koek. De storm heeft een biologische plukboerderij van de kaart geveegd. Er blijft amper iets over van de gewassen die het al moeilijk hadden door het natte voorjaar. En toch, een paar dagen later, voorzichtige berichten: “Er zijn nog plukbloemen! Elke dag een beetje meer. En ook aardbeien, geblutst maar eetbaar.” Ook al loopt het anders, of is er regelrechte tegenslag, het is sterk om toch hoop te blijven koesteren, om nieuw perspectief te ontdekken te midden van de brokstukken van de verwachtingen die je had.

De regen zorgt vandaag gelukkig niet voor brokstukken. Het is enkel nat en donker. Perfecte omstandigheden om binnen te blijven, maar gewapend met een grote paraplu trein ik in de late namiddag naar Brussel. Het natte weer doet de pendelaars buigen, hoofden naar de grond gericht, zoals de bloemen in mijn tuin. Gebogen, maar hopelijk niet gebroken.

’s Avonds, in een klein Italiaans restaurant, aan tafel met mijn vriendinnen, schijnt de zon volop.

Hier worden plannen gesmeed, nieuwe verwachtingen gecreëerd. Gebogen over een kaartje van een oude stad op een zuiders eiland zien we onszelf al dwalen door kleine straatjes, genietend met alle zintuigen. Dat wij dat samen gaan doen, in de geborgenheid van onze vriendschap, is van een onmetelijk geluk. Uit de kleine keuken van A Casa Mia komen ondertussen de heerlijkste gerechten, simpel en vers, geserveerd met Italiaanse hartelijkheid. Het is een familiezaak, dat voel je. La mamma bestiert de keuken en il padre zorgt dat de bediening op rolletjes loopt.

Wanneer we opstaan om te vertrekken, krijgen we een omhelzing en kus.
‘Ciao bella!’. Arrivederci, glimlach ik breed.

De avondlucht klaart op, mijn gemoed voelt licht. Ons groepje van vier wordt weer ontbonden. G en ik lopen nog samen in sneltempo naar het station. Ik ga mijn trein net halen of net missen. In de stationshal geef ik G een snelle knuffel voor ik naar het perron cross waar ik het fluitsignaal van de conducteur al hoor. Ik verwacht dat de treindeur voor mijn neus zal dichtklappen, maar kan nog net aan boord springen. Het voelt als een kleine overwinning wanneer ik uitblazend neerzak op een plek aan het raam. ‘Controleer de deur voor u uitstapt aan uw halte. In deze trein zijn meerdere deuren defect,’ klinkt het door de intercom. Het is weer eens een nieuw soort melding van de NMBS en misschien ook wat een metafoor voor het leven. Daar sta je dan, klaar om af te stappen aan de halte die je voorzien had, en de deur gaat niet open. Voor je het weet, tuft de trein weer verder.

Verdwaasd moet je op zoek naar een deur die wél werkt om op een andere halte uit te stappen.

Misschien is dat wel de essentie van ‘levenskunst’, gaandeweg met een zekere mildheid aanvaarden dat de dingen vaak anders uitdraaien dan je gedacht of gewild had. Verwachtingen die je koesterde leren loslaten en nieuwe kansen zien om invulling te geven aan this thing called life. In een stevig schrift waarin ik inzichten noteer die ik lees in boeken, tijdschriften, liedjes, poëzie, … staat een wijze gedachte van Coen Simon, een Nederlandse filosoof: “Het leven is als een dansvloer: een steeds veranderende chaos die ergens mogelijkheden biedt om in te stappen. Je bedenkt niet van tevoren hoe je gaat bewegen. Dus je kunt niet op voorhand zeggen: zo wil ik het en zo ga ik het doen. Dat is een heel rationele manier van de wereld benaderen, die niet werkt omdat het leven zo niet werkt.”

“Durf vaker te vertrouwen in de toekomst door minder na te denken.”

Ik vind het een mooie, verfrissende manier om naar het leven te kijken. Meer doén in plaats van denken – steeds weer dat denken – in een poging om op een rijtje te zetten wat in essentie niet te ordenen valt. Op de dansvloer mag het wat speelser en lichter. Ik ga mijn best doen om meer te dansen.

Een donkere regendag draagt nog steeds een belofte van zomer.
Een geblutste aardbei kan nog altijd smaken.
Een hartelijke ‘ciao bella!’ van een Italiaan mag.
Een trein valt nog net te halen bij het fluitsignaal van de conducteur.

Een gemiste kans is niet het einde van de dans.