Rubjerg Knude. Het zou de naam van een Deense man kunnen zijn, een afstammeling van één of ander Vikinggeslacht. Niets van dat. Rubjerg Knude is een vuurtoren langs de ruige westkust van Noord-Jutland. Van ver zie je het witte baken boven het woeste duinenlandschap uitsteken. Op deze zomerdag met wollige wolken in een blauwe lucht lijkt het net een schilderij. Onze voeten zinken weg in het duinenpad dat ons klimmend en dalend naar Rubjerg Knude brengt. Hetzelfde beweeglijke duinzand slokt de toren langzaam op, met behulp van de eroderende kustlijn. Van de rand van de kliffen blijf je hier beter weg. Niet ver van de vuurtoren heeft de dorpskerk het al begeven. Er rest alleen nog een deel van het oude kerkhof. Det sidste farwel kaere fader / Het laatste afscheid lieve vader, leest een liefdevolle boodschap op één van de oude grafstenen. Onvermijdelijk zullen ook deze graven verdwijnen door de kracht van de natuur.
Het stemt tot nederigheid dat niet de mens, maar de natuurelementen het landschap sculpteren.
We ondervinden het aan den lijve, hoe de wind de zandkorrels tegen onze huid schuurt. Een instant peeling. Ook wij, negen reizigers samengebracht door het toeval en een reisprogramma doorheen Jutland, bewegen mee met het landschap. We fietsen, stappen, kayakken, rijden in ons ‘buske’, langs kustlijnen, fjorden en heide. Zo helemaal tot het noordelijkste punt waar twee zeeën elkaar ontmoeten: Skagerrak uit het westen en Kattegat uit het oosten. We wandelen over het strand vlak voor zonsondergang, wanneer de dagbezoekers in de bars en restaurants van Skagen vertoeven en de rust is teruggekeerd op de landtong. Het licht is op zijn mooist, met roze en paarse tinten als penseelstreken die reflecteren in het water. Bij storm moet het hier een spektakel zijn met woeste brandingen die tegen elkaar opbotsen, maar vanavond begroeten de zeeën elkaar zachtjes.
De wind en het water bepalen hier elke dag opnieuw de vorm van het noordelijkste strand.
De duinen rondom Skagen zijn al even beweeglijk als het water. De ‘wandelende duinen’ verplaatsen zich tot 15 meter per jaar en ontzien niets of niemand op hun weg. Zo is een kerktoren alles wat er vandaag overblijft van de Tilsandede Kirke / Verzande Kerk. Eeuwenlang groeven de kerkgangers zich een weg door het zand om de zondagse preek te horen, tot de kerk in 1775 ontoegankelijk werd verklaard. De toren steekt uit boven het stuivende zand, als symbool voor al die andere huizen, boerderijen, vuurtorens en kerken die de strijd tegen zee, wind en duinen niet haalden.
Door die landschappen bewegen wij, reizigers. Even tijdelijk als de verzonken bouwsels die we zien en tegelijk die vluchtigheid overstijgend door wie we zijn, hier en nu.
Tien dagen lang delen we indrukken van onderweg, talloze momenten die extra kleur geven aan de zomerse Deense dagen: picknicken met een uitzicht, waterleven spotten in de kayak met doorzichtige bodem, samen aperitieven en tafelen, thee van zelfgeplukte ingrediënten, smørrebrød proeven, gewoon plezier onderweg en ook ruimte om dingen te delen.
Onze voetstappen zijn alweer verdwenen, opgegaan in het stuivende zand. Alles verandert, niets blijft — dat fluisterden de duinen, de zeeën en de wind ons telkens opnieuw. Wat overblijft, is het nu waarin we daar waren en de herinneringen die we meenemen.
Levenskunst 
Altijd boeiend en mooi weergegeven je vakantierelaas. Love it !
LikeLike