"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
De wandelaars verzamelen op een kruispunt in de vallei. Het is niet hun bedoeling om te stoppen, maar een hindernis verstoort de route. Modder zuigt en trekt aan voeten. Zompig. Er is geen weg naast. Wie het hoger gelegen bos in wil of vanuit het bos naar de vallei afdaalt, moet door het slijk. Twee... Lees verder →
Ik vind weinig fenomenen zo troostrijk en tegelijk zo energiek als de wind. De wind die soms fluistert en zachtjes streelt, dan weer huilt en wild om zich heen grijpt. Alles wat hij raakt, beweegt. Luchtdeeltjes zoeken voortdurend evenwicht. Onzichtbaar. Maar voelbaar. Wat de wind zegt, steeds opnieuw: niets blijft exact hetzelfde. Soms vallen windvlagen... Lees verder →
Er was eens een bos. Het was een bos zoals er wel meer bossen zijn. Maar die avond hing er iets speciaals in de lucht. De geur van barbecuekruiden, maar ook nog iets anders. Iets magisch. Hoewel het al oktober was en de bladeren aan de bomen hun kleurenpracht toonden, voelde het helemaal niet als... Lees verder →
Levenskunst 