"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Palermo hult zich in duisternis wanneer wij, drie vriendinnen, op Siciliaanse bodem landen. Op de bus van de luchthaven naar het centrum tekenen zich achter het raam vage contouren af van heuvels en rotsachtige hoogtes, met stipjes licht waar er huizen zijn. De stad wacht nog een nacht om zich aan ons te tonen. Het... Lees verder →
Het is zomer en het regent. De. Hele. Tijd. Of zo lijkt het althans. Ze zijn er wel, de opklaringen. De momenten waarop de lucht toch blauw kleurt. Tot de volgende bui. Op mijn vrije dag, enkele dagen na de storm code oranje, word ik wakker bij het geluid van striemende regen en een zeurende... Lees verder →
Maanden voor we met z’n allen in deze vreemde toestand belandden, begon er een idee te broeien in mijn hoofd. En ook wel in mijn hart. Die twee werken soms met, soms tegen elkaar. Maar deze keer begonnen ze elkaar te versterken. Langzaam ging dat, maar gestaag. Een soort klaarheid kwam voort uit die samenzwering... Lees verder →
Woorden stromen, lachsalvo's klinken. In alle staten zijn we. Het zou aan de stormwind kunnen liggen die inbeukt op de kleine auto zo op weg naar huis. Of omdat het weekend bijna gedaan is en wij er nog niet klaar mee zijn. Maar niets van dat. Wij hebben net in de ogen gestaard van artiesten,... Lees verder →
Het lijkt alsof er een Poltergeist rondwaart in mijn huis. Zowat alle keukenkasten staan open, de zetel in de living is verschoven en het kleine boekenrek heeft zich verplaatst naar de slaapkamer. Het is gelukkig niet het werk van een klopgeest. Wel van mijzelf, de ongeorganiseerde kuiser die als een wervelwind door de kamers waait.... Lees verder →
Door de aders van Bas stroomt geen bloed, maar redbull. Hij is de CEO van een succesvolle KMO in software en heeft nogal uitgesproken meningen over ‘de dingen’. Als een duracel konijn huppelt hij op de tonen van Dancing in the dark het podium op voor het congrespubliek. Bas is een rasechte Nederlander en neemt... Lees verder →
Elf was ik. En dolgelukkig met mijn elektrisch ‘typmachien’. Computers waren nog geen huisapparatuur – wat klinkt dat prehistorisch! – en ik had centjes gespaard voor mijn typmachien. Want ik ging schrijfster worden. En schrijvers maken boeken. Dat nam ik dus ook letterlijk. A4 papier sneed ik keurig in twee, en lijn na lijn, vel... Lees verder →
Levenskunst 