"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Met een dampende koffie in de hand, genesteld in de zetel die uitkijkt over de tuin, zie ik de opkomende zon steen per steen de muur van de buren verlichten. Het belooft een zondag te worden in alle betekenissen van het woord. Ik haal adem. Ik heb het gehaald. Ik ben de winter doorgekomen. De... Lees verder →
Hoe is het mogelijk dat wij mensen keer op keer de donkere winter doorstaan? Of is het net omdat er een winter is dat we zo van de zomer kunnen houden? Zoals we een geluksgevoel kunnen ervaren omdat we ook de schaduwkant meemaken? Ik vraag het me af, mezelf lavend aan de avondzon tussen een... Lees verder →
Kreeft in curry nage met romanesco. Oesters met mango, chili en passievrucht. Meringue kerstboom met praliné. De decembereditie van het supermarktmagazine is een aaneenschakeling van overdadige feestgerechten. 'Gewoon' is blijkbaar niet goed genoeg, al vraag ik me af hoeveel mensen zich effectief wagen aan het prepareren van de tartaar van hert met gepekelde walnoten en... Lees verder →
Onder de Spaanse septemberzon zwemmen we in een baai. Drie vrouwen in de zee. Op een heuvel boven ons glinsteren de witte gevels van het oude Peñíscola. De kabbelingen van het water dragen ons. De bodem onder onze voeten blijft vast. Hoe verder weg we zwemmen en drijven, hoe ondieper het water wordt. We landen... Lees verder →
“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden... Lees verder →
‘Bedankt voor de fijnste 1 november sinds jaren,’ komt het berichtje binnen. Ik lees het en glimlach. Ja, het was de fijnste 1 november. Volgens de traditie hoort dat een grijze, triestige dag te zijn waarop je, in gedachten of op het kerkhof tussen steen en chrysant, treurt om wie er niet meer is. Zelfs... Lees verder →
Ik voel het die nacht, terwijl de storm raast rond de oude boerderij waar ik slaap, diep verscholen in de Westhoek: de wind blaast de zomer weg. Uilen vliegen in het duister boven het erf, schapen blaten onrustig tussen de appelbomen in de wei. De honderdjarige buxusboom voor het raam wiegt zachtjes in de beschutting... Lees verder →
Twee uur ’s nachts. Ik sta voor het raam in de living. Even maar. Want ik wil mijn bed weer in. Het is geen uur om wakker te zijn. En toch ben ik het. Als met een vingerknip werd ik weggerukt uit het land der slapenden. Klaar wakker. Ik draai, keer, zucht, sta op. Wandel... Lees verder →
Ik weet dat ge weer weg zult gaan, dat doet ge altijd. En ge komt ook weer terug. Dan vind ik u een tweetal dagen gezellig - soms zelfs schoon vanuit een bepaald perspectief bekeken - voor ik u alweer beu ben en vurig uitkijk naar uw vertrek. Als het kon zou ik eigenhandig uw... Lees verder →
Spoiler alert. Het lezen van deze Levenskunst kan nefast zijn voor uw feestvreugde. De laatste weken van het jaar en de eerste van het nieuwe jaar: ik vind er weinig aan. En elk jaar precies een beetje minder. Dat zou je vroeger niet gedacht hebben als je mij bezig zag. Ik was de grote versierder.... Lees verder →
Levenskunst 