Nachtgedachten

Twee uur ’s nachts. Ik sta voor het raam in de living. Even maar. Want ik wil mijn bed weer in. Het is geen uur om wakker te zijn. En toch ben ik het. Als met een vingerknip werd ik weggerukt uit het land der slapenden. Klaar wakker. Ik draai, keer, zucht, sta op. Wandel een rondje door mijn donkere living. De vloer voelt koud aan mijn voeten.

Het is het zilveren licht op het terras dat mijn blik naar buiten trekt. Volle maan. Sprookjesachtig mooi, het hemellichaam dat onze oceanen heen en weer wiegt. Luna. Heeft zij mij uit mijn slaap gehaald? Reikt haar invloed zo ver? Is het niet wonderlijk dat zij daar hangt? Of nee, eigenlijk hangt zij niet. Zij draait om ons heen, in wezen koud en donker, maar stralend waar ze het zonlicht vangt.

384.000 kilometer ben ik van haar verwijderd en toch zie ik de schakeringen. Donkere vlekken, als verkleuringen op haar huid. Maanzeeën. Geen spatje water is er te vinden, maar ze dragen de mooiste namen zoals Baai der Regenbogen en Zee der Buien.

Tienduizenden jaren al kijken mensen naar deze maan. Ze staken zeeën over en bewogen over uitgestrekte vlaktes op maanverlichte nachten.

Het is de blik op de maan die mij verbindt met al wie er ooit geweest is, met al wie nu ergens op onze planeet leeft en met al wie er na mij zal zijn. Het is een gedachte waar ik in kan verdwalen. En helemaal als ik van de maan naar de melkweg ga, ons sterrenstelsel. Een galactische schijf met miljarden jonge en oude sterren, met nevels en stofwolken en een gigantisch zwart gat in het midden. Ik snap dat allemaal niet, maar ik laat mij nu en dan overweldigen door de gedachte dat ik daar deel van uitmaak. Onbeduidende ik, bewoner van de pale blue dot. En tegelijk zo speciaal omdat ik betekenis kan geven, denk en voel, en daardoor al die materie overstijg. Daarom is dit tijd-stipje om 2 uur in een maanverlichte nacht met verstoorde slaap wonderbaar.

De hemel buiten mijn raam is te vervuild om de heldere band van de melkweg te zien. Maar de maan schittert stil, al 4,5 miljard jaar verbonden met de aarde. Haar gedaante wisselend, in een opeenvolging van schijngestalten.

Terwijl haar licht als een zilveren sluier over de huizen, straten en tuinen valt, kruip ik terug in bed.

Ik lig stil, wachtend op de slaap.

De maan wiegt en draait en schijnt.