"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het lange weekend begint, maar ik voel het nog niet. De werkweek is lang en druk geweest. En mijn gedachten, ik weet eerlijk gezegd vaak niet precies waar ze zijn, ergens tussen overal en nergens. Met een zwaar hoofd en een volle laptoprugzak stap ik van mijn auto naar de voordeur. Meteen zie ik het.... Lees verder →
Achter de kleine deur in de hoge muur schuilt een wilde tuin, een oase van rust midden in de stad. Niemand die vermoedt dat hier appel- en perenbomen staan. Vanop de trappen van het achttiende-eeuwse tuinhuis zie ik hoe de wind de takken van de fruitbomen beroert en de was van de gastvrouw aan de... Lees verder →
‘We zoeken de mooiste route van heel het land!’ verkondig ik bijna euforisch terwijl we ons plan smeden. Hoe lang is dat geleden, iets plezants plannen? Iets in het vooruitzicht zetten waar je gigantisch naar uit kunt kijken? Het is té lang geleden, merk ik aan mijn eigen reactie op het idee om in het... Lees verder →
Ze keert met de borstel. Keer, keer, keer. Elke dag. Meerdere keren per dag. De tegels van het terras worden schoongeveegd. Alles keurig op zijn plaats. Zandkorrels, mieren, bloemblaadjes: losse elementen hebben hier geen plaats. Deze vierkante meters moeten netjes zijn. Ze hanteert de borstel en veegt. Keert ze haar leven op orde, met elke... Lees verder →
Ik ga er geen doekjes om winden. Current mood is dat ik het beu ben. Dit. Dit hele coronading en wat het doet met onze levens. Het gefilosofeer over de goeie dingen die het vieze virus teweeg brengt, hoe ze spreken over het nieuwe normaal dat ik niet normaal wil vinden, de ‘wij missen je,... Lees verder →
Ik herkende hem eerst niet. Een jaar eerder had ik hem nogal meedogenloos verwijderd, omdat hij te dominant was. Hij nam teveel ruimte in. Ik had hem ontworteld – dacht ik - en in stukken gebroken. En ik had niet gedacht dat hij terug zou komen. Maar daar was hij. Een doorzetter blijkbaar. Een heel... Lees verder →
Levenskunst 