Klakmans

Ze keert met de borstel. Keer, keer, keer. Elke dag. Meerdere keren per dag. De tegels van het terras worden schoongeveegd. Alles keurig op zijn plaats. Zandkorrels, mieren, bloemblaadjes: losse elementen hebben hier geen plaats. Deze vierkante meters moeten netjes zijn. Ze hanteert de borstel en veegt. Keert ze haar leven op orde, met elke monotone bezemstrijk? Zelfs de klimop op de scheiding tussen de tuintjes krijgt ervan langs met de borstelharen. O wee, losse, verdorde blaadjes en takjes die in hun groei een weg zoeken weg van den draad!

Op een dag is er bij de vrouw met de borstel een man met een hegschaar. Een elektrische (hegschaar, niet de man). Hij kortwiekt de levenslustige klimop. Ik vraag mij net af hoe lang een mens kan blijven snoeien aan 4 meter klimop, wanneer hij over den draad piept. Hij draagt een klakske, achterstevoren op zijn hoofd. De man met de klak en de hegschaar raadt mij aan om mijn droogrek een beetje verder te zetten, want hij begint aan de takken bovenop den draad. ‘Ah ja, uwe man zal zeggen: ze heeft de was gedaan en nu is die weer vuil!’. Haha!

Ik had kunnen zeggen dat de was bijlange niet vuil wordt van een verdwaald blaadje klimop, dat er hier bovendien geen man in huis is en dat, als die er wel was, hij evengoed de was zou kunnen laten draaien in de wasmachine en dan op het rekje hangen.

Ik begrijp die hardnekkige onderschatting van het mannelijk vermogen tot het uitvoeren van huishoudelijke taakjes niet. Maar och, de man met het klakske kent mij niet. En ik ken hem niet. Hij heeft zijn eigen kijk op de dingen en op vrouwen in de buurt van een droogrek. Bij hem thuis zit er misschien zo’n vrouw die vindt dat hij niet in staat is om kleuren te onderscheiden in de hoopjes wasgoed en om op de juiste knopjes van het machien te drukken. Mogelijk is hij een slachtoffer van vrouwelijke overbetutteling. Mogelijk is hij een autoritaire patriarch die om 5 uur zijn eten op tafel wilt, waarna hij zijn schoenen uitschopt en zappend in de zetel gaat hangen. Wie zal het zeggen? Maar och, ik geloof niet dat hij het slecht bedoelt. Hij helpt immers de vrouw met de borstel. Ik zeg er niets van en schuif het rekje op. Alles om ambras te vermijden met mijn imaginaire man die mij zo laat wassen en ongetwijfeld ook strijken (zo van die vervelende hemden die zich blijven verzetten tegen het stomende ijzer).

Eigenlijk zat ik te lezen op mijn terras, maar klakmans zweeft nu boven den draad met de zeurende hegschaar. Mijn rust is verstoord. Ik ontvlucht mijn tuintje en ga wandelen tussen de velden, weg van het menselijk en elektrisch lawaai, weg van teveel flarden van andermans levens die klinken door open ramen en vanuit de kleine tuintjes.

Wanneer ik weer thuiskom, is de man met de hegschaar verdwenen. Een paar losse blaadjes en takjes liggen aan mijn kant van den draad. Maar klimop geeft zich nooit gewonnen. De man met het klakske zal dus over enkele maanden terugkeren, gewapend met de hegschaar. En de vrouw met de borstel zal ondertussen blijven vegen.

Keren en laten keren. Zij hanteert de bezem, ik mijn pen. Of helemaal niets. Want tijd hoeft voor mij niet altijd ‘nuttig’ en ‘praktisch’ besteed te worden. Laat het maar genoeg meanderen. Dat is naar het schijnt goed voor de verbeelding en nieuwe gedachten en ideeën.

Terwijl zij binnen en buiten kuist en veegt bij de geur van Mr. Propre citroen, lees ik een boek bij de klimop die weer floreert en bij mijn potten vol zomerbloemen waar de vlinders fladderen.

Onderwijl hangt mijn imaginaire man de was aan den draad.