De grote onthulling

Ik kon en wou het niet geloven. Echt niet. Ze loog. Ik was net geen 7 en een meisje uit de klas zei me nogal zelfgenoegzaam, zo eventjes tussendoor: “Sinterklaas bestaat niet. Dat heeft mijn mama gezegd.” Ze had er plezier in om mij dat te onthullen, dat weet ik nog. Een soort paniek maakte zich meester over mij. Dat dat niet waar kon zijn, dat ik het aan de juf ging vragen! Wat die juf precies zei weet ik niet meer, maar echt antwoorden deed ze niet. Langzaam begon de vreselijke waarheid tot mij door te dringen. “Weet je wat Veerle zei vandaag op school?” stelde ik thuis voorzichtig de vraag, “Dat Sinterklaas niet bestaat.” De vraag stellen was ze beantwoorden natuurlijk.

Mijn kinderleventje verloor een klein beetje glans bij die onthulling. Zes keer was het me gegund geweest om onbekommerd en oprecht te geloven in het fantastische verhaal van die man die over daken speelgoed komt brengen. Ik had hem brieven geschreven, schoentje met lekkers klaargezet, wakker proberen blijven in mijn bedje op dé avond van het jaar, om dan ’s ochtends met een snel kloppend hartje naar beneden te komen, vol verwachting. Ik was hem dan ook telkens oprecht dankbaar. Ja, voor mij was er een tijd voor en een tijd na de grote Sinterklaasonthulling. De wereld werd er saaier door. Aan fantasie heb ik nooit gebrek gehad en de waarheid over de Sint voelde wat als een aanslag op mijn ongeremde kinderlijke verbeelding. Opeens word je te groot om nog te geloven in verhaaltjes. Het zat er aan te komen natuurlijk. Voor een kind dat zich altijd al veel vragen stelde bij het ‘waarom’ van dingen, was het misschien een wonder dat ik de Sint illusie niet sneller zelf doorprikt had.

Ik denk niet dat ik boos was over het feit dat mij iets was wijsgemaakt. Nee, ik was oprecht teleurgesteld. Ik begreep dat ik het wel moest ontdekken, maar een vleugje magie vervloog en maakte plaats voor realisme. Ik hield de illusie nadien nog een paar jaar mee in stand voor mijn kleine broer. En eerlijk is eerlijk, dat gaf me dan ook wel weer een bevoorrecht gevoel. Ik was al ingewijd in het grote geheim en bewaakte dat nu. Want dat is ook de ongeschreven regel: als ‘grote’ zorg je mee dat de ‘kleintjes’ nog volop mee kunnen gaan in de fantasie.

Ja, natuurlijk is Sinterklaas ook één grote commercie. En stof voor discussie en zelfs zwaar protest over de kleur van de Pieten (dat zwart komt trouwens toch van het roet van de schoorsteen? Dat was in mijn kinderlijke geest zo klaar als het suikerklontje dat bij de schoen werd gelegd) en al dan niet religieuze symbolen. Mogen we kinderen laten geloven in iets dat eigenlijk één grote leugen is? En nu we toch bezig zijn: waarom moet Sinterklaas per se een man zijn? En is die stoomboot niet te schadelijk voor het milieu? En met zo’n paard een ganse nacht op de daken, dat is toch dierenmishandeling? Met dat soort vragen zitten we nu. Tja, zo wordt alles dus een probleem. Terwijl het zo simpel zou kunnen zijn. Maar dat geldt voor wel meer dingen in het leven.

Mijn metekind Loes (kersvers 8j) is nog een believer. En niet alleen in de Sint. Vorige week, toen ik met haar pizza aan het eten was op de vooravond van haar verjaardag, zei ze nog fier: “Ik wist vroeger niet eens wat ‘magie’ wilt zeggen!” (duh, zeg!) Maar eigenlijk wist ze het wél, want ze geloofde in het elfenstof dat ik had meegebracht uit Ierland. Ik vertelde toen natuurlijk ook schaamteloos enthousiast (groot kind dat ik ben) hoe dat in zijn werk gaat. En zoals het hoort, strooide ze dus voor het slapengaan wat elfenstof uit op de vensterbank om te testen of er de volgende ochtend elfenvoetstapjes te zien waren. Een tijdje geleden hadden haar mama en papa voorzichtig gezegd dat dat eigenlijk niet waar is van de elfjes. Maar Loes heeft ondertussen beslist dat ze er toch in blijft geloven. Een klein beetje een rebel, onze Loes, met haar eigen gedacht over de dingen.

Ook Loes zal voor ‘de grote onthulling’ komen te staan. Maar ik hoop dat ze dat stukje magie, die heerlijk pure kinderblik vol nieuwsgierigheid en fantasie, nooit helemaal kwijt raakt.

Misschien moet ik mijn schoentje toch nog snel klaarzetten zo voor ik ga slapen …