De beste versie van mezelf

Ik plofte neer op het bed van de hotelkamer, helemaal alleen aan de andere kant van de wereld. 18.000 kilometer van huis, 30 uur reizen langs 5 luchthavens. Tijd was een vaag begrip geworden na zoveel uren onderweg, een aaneenschakeling van heerlijke (not!) vliegtuigmaaltijden, films op het entertainmentsysteem en hazenslaapjes in een ongemakkelijke houding. Op de luchthaven van Sydney had ik moeten rennen om de laatste vlucht van mijn lange schema te halen. Het uurverschil schoof op tot ik een halve dag voor zat op het thuisfront. Maar ik was er, in Auckland, Nieuw Zeeland.

De ochtend van mijn vertrek had ik nog wat vertwijfeld voor de badkamerspiegel gestaan. “Wat bezielt je? Waarom ga je in je eentje vijf weken weg? En dan helemaal naar dààr?”.

Ik was 30 geworden en vond dat ik iets grensverleggend moest doen. Iets wat ik wou en waar ik tegelijk wat bang voor was. Zoals alleen naar de andere kant van de wereld reizen, een land ontdekken in het gezelschap van mensen die ik nog nooit ontmoet had, en mijn goede vriendin Ange bezoeken in haar thuisland.

Dat vonden vooral andere mensen erg dapper. En op mijn werk ging ondertussen rond dat ik voor een half jaar op wereldreis vertrok, daar werd ik over aangesproken aan het koffiemachien. Maar het waren vijf weken. Nog geen fractie uit een mensenleven. Al was het wel spannend.

En zo bevond ik me dus in Auckland. En ontmoette ik de Britse Veronica die de volgende ochtend ook mee met de groep op tour vertrok. Samen hielden we rekening met het rampscenario dat onze reisgenoten de dikbuikige Amerikanen met petjes en shorts en witte sokken in sandalen waren (die liepen namelijk ook rond in dat hotel). Gelukkig bleek onze vrees de volgende ochtend ongegrond. We gingen on the road met 12 medereizigers van 20 tot 70 jaar, singles en koppels, Britten, Australiërs, een Zwitserse en dus ook dit Belgje. En dat allemaal in het busje van Kevin, een rasechte Kiwi (Nieuw Zeelander) die ons elke ochtend begroette met een “Kia Ora!” van hier tot ginder. En ook nog: “Traffic is chaos today!” terwijl we op eindeloze wegen reden, alleen omringd door natuur.

We vertrokken als vreemden en werden op 17 dagen tijd een hechte groep. Samen beklommen we een gletsjer, tuimelden in een raft 7 meter naar beneden langs een waterval, bewonderden de adembenemende fjorden van Milford Sound, zagen kauri bomen van duizenden jaren oud, wandelden om middernacht op het midden van een verlaten autoweg onder de helderste sterrenhemel. En man, lachen dat we deden. Ik had in geen tijden zoveel plezier gemaakt. Af en toe gingen we onze eigen weg. Dan wandelde ik alleen rond een prachtig meer of langs woeste golven op een ongerept strand. Soms ging ik gewoon wat zitten op een mooie plek om te luisteren naar mijn muziek (Crowded House vormde mijn soundtrack voor die reis – Four seasons in one day, lying in the depths of your imagination weet je wel – en nu nog neemt die muziek me weer mee naar daar). Maar dan ontmoetten we elkaar weer om samen te eten, onze verhalen van de dag te delen en ook levensverhalen.

Het Zwitserse meisje van 20 at al heel de reis amper iets van haar bord, hoewel het eten lekker was. Toen ik haar vroeg of alles wel ok was, zei ze: “J’ai le coeur brisé”. En dat was voldoende, meer hoefde ze mij niet te vertellen. Er heerste een vertrouwen in de groep waarbij iedereen precies zo veel en zo weinig deelde als hij of zij wou. Niemand viel uit de boot, niemand werd beoordeeld. Er waren geen verwachtingen, geen rolpatronen om aan te voldoen. “Ik mis je. Je bent zo ver weg,” zei een dierbare stem aan de andere kant van de telefoonlijn terwijl ik uitkeek over de eindeloze oceaan. Maar ik was nog nooit zo dichtbij geweest.

De laatste avond logeerden we in een afgelegen hotel op een prachtige locatie aan Lake Ohau, met uitzicht op Mount Cook. We werden wat melancholisch met het afscheid in het vooruitzicht, niet wetend of we elkaar ooit nog zouden weerzien.

’s Avonds zaten we op het buitendek in de jacuzzi en dronken schuimwijn uit bekertjes, met de maan en de sterren boven ons. Ik voelde me als de beste versie van mezelf.

Het was heel onwezenlijk om de volgende dag dan echt afscheid te nemen in Christchurch. De altijd jolige Kevin zei dat Nieuw Zeeland me ging missen, en hij mij ook een beetje. Maar ik was nog niet klaar om het land te verlaten en vertrok op roadtrip met Ange in de gammele auto van haar moeder. We reden naar haar geboortestreek, Dunedin, waar ook mijn eerste brieven aan haar toekwamen. Meisjes van 16 waren we destijds, en dan ineens meisjes van 30. Ange had in die periode ook le coeur brisé, maar de reis kon dat een beetje verzachten. We eindigden onze trip in Australië waar we Sydney enkele dagen verkenden en onszelf verwenden met een topdiner terwijl we uitkeken over de Harbour Bridge en het Opera House. Op de luchthaven omhelsden we elkaar met een “See ya!” in plaats van “Goodbye” en die belofte hebben we ondertussen meermaals gehouden. Afgelopen september kwam ze nog op bezoek, ondertussen met haar man en baby zoontje.

Zelfs wanneer ik een heel oud dametje ben (en hopelijk met intact geheugen) zal ik nog terugdenken aan deze reis die mijn reishonger – en bij nader inzien levenshonger – zo aanwakkerde. Hoe ik alleen vertrok, een beetje onzeker, en blakend van zelfvertrouwen terugkeerde. De beste versie van mezelf. Mijn sandalen afgetekend op mijn gebruinde voeten. Nog net geen Kiwi accentje in mijn Engels.

A propos, het is een tijdje stil geweest hier op Levenskunst. Ik weet het. J’avais le coeur brisé. Al eventjes, besefte ik bij nader inzien. Dat ik zo stil was de voorbije tijd, werd mij gezegd. Maar pas begin januari werd het een en ander mij nogal pijnlijk duidelijk. Weer een levensles geleerd. En ik verstopte mij in het duister van de winter.

Binnenkort trek ik er op uit. Eventjes weg van alles en iedereen. Naar weidse vlaktes. Misschien vind ik er de beste versie van mezelf weer.

En wanneer ik terug ben is het lente.