Dag meisje!

In het meer staat een meisje. Het heldere water reikt tot aan haar knieën. In haar blauwe shortje en gestreepte shirt lijkt ze op een kleine matroos zonder boot. Haar blik dwaalt over het landschap, alsof ze aan de overkant de contouren van een andere wereld ziet. Ze moet een jaar of negen zijn, een kleine avonturier en dromer, dat zie ik meteen. Dan draait ze zich om en waadt weer naar de oever. Vol aandacht speurt ze de waterkant af. Haar enthousiasme wordt gevoed door het vinden van groene slierten. Wier veronderstel ik, al weet ik het niet precies. Zorgvuldig verzamelt ze een collectie terwijl haar moeder aan de waterkant staat, ook op blote voeten. Het moeder-dochter duo heeft iets aparts. Mama laat haar dochter rustig exploreren. Ze houdt wat afstand, schreeuwt geen waarschuwingen, geeft haar alle ruimte. Het meisje gaat helemaal op in haar zoektocht, zonder daarbij aandacht of bevestiging nodig te hebben.

Er speelt een glimlach om haar mond, zo’n contente glimlach die je ziet bij mensen die bezig zijn met wat ze graag doen.

De rust rond het water wordt verstoord door meer extraverte passanten. Twee zussen gekleed in identieke felroze truien, jeans en glitter sneakers spotten het meisje. ‘Oh, kijk daar, mogen wij naar dat meisje gaan?’ vragen ze aan hun moeder. ‘Ja, maar voorzichtig, hé. Ga het water niet in, dat is daar modderig, straks zijn jullie schoenen nat! We hebben geen kleren mee om in het water te spelen!’ De zussen huppelen naar de kleine avonturierster toe en blijven aan de waterkant staan, zoals hen opgedragen is. Ze wachten een paar tellen, ervan uitgaand dat hun aankomst niet ongemerkt voorbij is gegaan.

‘Dag Meisje!’ roept de oudste wanneer de sliertenverzamelaar niets zegt. De – nochtans uitnodigende – begroeting botst op dovemansoren.

Onverstoord gaat Meisje verder waar ze mee bezig was, het selecteren en verzamelen van het groene glibberige spul. Ze kijkt niet eens op.

‘Dag Meisje!’ klinkt het opnieuw. Tevergeefs. Meisje wil geen afleiding.

De roze wervelwinden druipen weer af. Gelukkig staat hun moeder klaar met een paar snacks waardoor de afwijzing snel is vergeten. De mama van Meisje laat het allemaal gebeuren, ze wijst haar dochter niet terecht voor het niet reageren op de begroetingen en laat haar rustig verder waden door het water.

Ik zet mijn eigen exploratie verder en maak een prachtige tocht langs heide, vennen, bossen en duinen. Een paar uur lang wanen mijn wandelmaatje en ik ons in verre oorden. De landschappen roepen herinneringen op aan reizen op andere continenten en doen dromen over nieuwe avonturen. In de late namiddag bereiken we opnieuw het meer. Het is er drukker nu, met spelende kinderen die radslagen maken in het water en honden die onder luide bemoedigingen van hun baasjes achter een stok aan zwemmen.

Meisje en haar mama zijn er nog steeds. Ze hebben een ander plekje gezocht. Mama is verzonken in een schriftje waarin ze tekent of schrijft. Meisje is nog steeds op verkenning langs de waterkant. Vlak voor ze vertrekken vraagt Meisje aan haar mama of ze nog een stok mag gaan halen. Dat mag. Vinnig loopt Meisje op haar bemodderde voeten de andere kant op. Ze weet precies al welke stok ze kan gebruiken en keert binnen de kortste keren terug.

Het beste groene spul wordt in een doek gewikkeld. Het bundeltje wordt behendig rond het uiteinde van de stok geknoopt. Tevreden draagt de kleine avonturierster de vondsten mee over haar schouder.

Het moeder-dochter duo trekt weer schoenen aan en klimt op hun ouderwetse fiets. Meisje zit vooraan. Hobbelend rijden ze weg over de zompige ondergrond.

In gedachten wuif ik hen uit.
Ik vind hen prachtig samen, zo mooi zichzelf met elkaar.