"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Met de Semois als gids wandelen wij, drie vriendinnen, door schijnbaar eindeloze valleien. Langs kleine dorpen meanderen we, samen met de rivier. Soms is het water zo dichtbij dat we er onze vermoeide voeten in zouden kunnen baden. Dan weer worden we van de stroom gescheiden door dichtbegroeide oevers. Soms graaien prikkerige braamstruiken en netels... Lees verder →
Een mannenhoofd voor de helft van de prijs, keuze uit drie modellen. Het is werkelijk een koopje voor de liefhebbers. In de antieke snuisterwinkel hangt de geur van oude spullen en vergeeld papier. In de ene hoek overheersen protserig goud en sierlijke krullen, in de andere donker hout en porselein. Er wordt gestapeld en geëtaleerd... Lees verder →
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
In het meer staat een meisje. Het heldere water reikt tot aan haar knieën. In haar blauwe shortje en gestreepte shirt lijkt ze op een kleine matroos zonder boot. Haar blik dwaalt over het landschap, alsof ze aan de overkant de contouren van een andere wereld ziet. Ze moet een jaar of negen zijn, een... Lees verder →
Meer dan tien jaar maakte hij deel uit van mijn leven. Tot de dag waarop ik van aan mijn voordeur toekeek hoe hij vertrok met een andere vrouw. Zelfs met haar gezicht half verscholen onder een mondmasker zag ze er gelukkig uit. Hij is wat ze zocht, zei ze mij. Het is dat ik het... Lees verder →
Laatzomerdag. Het soort dag waarvan we op kille, grijze herfstdagen alleen maar kunnen dromen. De frisse geur van een opengesneden citroen mengt zich met het zoet-pikante aroma van de steeltjes kruidnagel in het vruchtvlees. Het zou een natuurlijk afweermiddel tegen wespen moeten zijn, maar de kleine ambetanteriken trekken zich daar weinig van aan. Met één... Lees verder →
De sirene van de ambulance gaat die maandagochtend door merg en been. De stinkende uitlaatgassen van bussen en auto’s komen met meer geweld dan voorheen mijn longen binnen. Vier weken is het geleden dat ik het 10-minuten-traject van de parking naar het ziekenhuis (daar werk ik) liep. Mijn ogen zijn nog gewend aan het groen... Lees verder →
Levenskunst 