Daar staat hij aan de vleestoog, gebogen over worsten en gehakt, winkelkarretje nonchalant geparkeerd. Hij neuriet. Nee, hij zíngt. Niet overdreven luid, maar ook niet stil. ‘If you wanna know if he loves you soooo, it’s in his kiss, shoop shoop shoop shoop, that’s where it iiiiis.’
De wereld brandt, verdrinkt, vergaat en terwijl klinkt The Shoop Shoop Song door de supermarkt, gezongen door Cher en deze mij onbekende man.
Misschien is hij verliefd of gewoon ongelooflijk goed gezind. Misschien is hij een mens die niet per se een reden nodig heeft om te zingen in de supermarkt. Zelfs in de volgende rayon bij de pasta en tomatensaus hoor ik hem nog. Op een kruising van gangen botsen we bijna met onze karren. Opzij stappen doet hij niet. Nee, hij húppelt naar het volgende gangpad met een zwierige ‘sorry’ tussen de shoop shoops. Onder mijn masker schuilt een brede glimlach. Ik zou de zingende man willen bedanken voor het spoor van vrolijkheid dat hij met zijn shoop shoops verspreidt, maar ik ben te verlegen. Beelden van Cher in een polka dot jurk schieten door mijn hoofd. Zo’n shoop shoop moment, ik had het nodig als tegengewicht voor zoveel zorgwekkends in de wereld.
De gemiddelde nieuwsuitzending heeft dezer dagen iets apocalyptisch. Zondvloeden, vuurzeeën en virussen, afgewisseld met Olympisch goud.
Door het open raam van mijn buren klinken Jehovapreken over onheilspellende profetieën. Zo zijn profeten nu eenmaal, onheilspellend. Als het einde der tijden daar is, dan ga ik ten onder met de Kaapverdische klanken van Cesária Evora in mijn oren. Mijn goddeloze ik hoort toch al bij de verdoemden. Terwijl ik strijk, gaat de volumeknop omhoog, als tegengewicht voor de profeten. Het strijkijzer stoomt, de muziek ook. Van vrolijk tot weemoedig. ‘Saudade’ zingt Cesária zoals alleen zij dat kan. Ik vind het een prachtig Portugees woord. Het is zo mooi dat het geen vertaling vraagt. Een mengeling van verlies, gemis, afstand en liefde. Je kunt het voelen voor mensen, plaatsen, situaties, muziek, eten, voor tijd die voorbij is gegaan.
Al strijkend komt de saudade binnen gedreven. Shotjes weemoed, zacht en wazig als de stoom.
Ook al woon ik in hetzelfde huis, loop ik door dezelfde straten en zie ik vertrouwde gezichten, er is dat niet te stuiten gevoel dat het leven onomkeerbaar veranderd is. Er was een leven voor 2020 en er is een leven na, dat besef hakt er bij momenten stevig in. Mijn mentale kaart van de wereld en mijn plaats daarin is gewijzigd. Ik geloof niet in een terugkeer naar het ‘oude normaal’. Het is noch mogelijk, noch wenselijk. “De wereld is momenteel kak, hé. We hebben nog zeven tot negen jaar vooraleer het niet meer uitmaakt wat we als mensheid nog proberen,” vatte schrijfster Griet Op de Beeck de ‘toestand’ een tijdje geleden samen in een interview* dat eigenlijk over lichtheid zou gaan. Met zoveel leed en onrecht in de wereld dat via nieuwsstromen 24/24 continu binnensijpelt, soms gutst, kan een mens overweldigd raken. Net daarom is het opmerken en voelen van alles wat lichter is, zo belangrijk.
In de zomer die geen zomer is, ranselt de wind frèle blaadjes op het bloemenveld. Mijn voeten zinken weg op de zompige paadjes langs de struiken.
De bloemen lijden onder het natte weer, maar ik haal een mooie oogst binnen, een emmer vol vrolijke kleuren. Thuis ligt kamppost van Loes. Het is al plezant geweest en ze heeft in koeienkak gerold, schrijft ze. Tussen mijn voeten ligt puppy Ben, hij blaft verwonderd tegen de wind en ik knuffel zijn kleine, wriemelende lijfje.
Bij mijn volgende bezoek aan de supermarkt is de zingende man niet te bespeuren. Mijn boodschappenlijstje staat vol levensmiddelen die nodig zijn in het door de overstromingen zwaar getroffen Pepinster en waar de georganiseerde hulp schromelijk tekort schiet. Lokale weldoeners rijden met volle bestelwagens naar daar. Aan het verzamelpunt gooi ik de koffer van mijn auto nog maar open of er komen twee jonge vrouwen aangelopen om te helpen dragen. “Het is niet zo veel,” verontschuldig ik me half. Maar het is iets.
Zo beweeg ik, ergens tussen Shoop Shoop en Saudade.
*DM Magazine, oktober 2020
Levenskunst 
Geef een reactie