"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden... Lees verder →
Daar staat hij aan de vleestoog, gebogen over worsten en gehakt, winkelkarretje nonchalant geparkeerd. Hij neuriet. Nee, hij zíngt. Niet overdreven luid, maar ook niet stil. ‘If you wanna know if he loves you soooo, it’s in his kiss, shoop shoop shoop shoop, that’s where it iiiiis.’ De wereld brandt, verdrinkt, vergaat en terwijl klinkt... Lees verder →
Het geklingel van de tram, het zigzaggen van de fietsers, het slenteren van de shoppers op en naast de voetpaden; het zijn vervlogen indrukken die terugkomen, rijdend door de stad. De laatste keer dat ik mijn auto doorheen de drukte loodste, kan ik me niet eens herinneren. Het verkeerslicht blijft eindeloos rood. Beschut achter het... Lees verder →
Zaterdagochtend, iets na negen. Tien gezichten verschijnen in kotjes op mijn laptopscherm, het ene al vermoeider dan het andere. Mijn eigen aanblik oogt ongetwijfeld nog verfrommeld, met snel gekamd haar en ogen die nog niet helemaal wakker zijn. Voor corona bestaat het weekend niet, althans niet in het ziekenhuis. Na meer dan 13 maanden zijn... Lees verder →
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
“Ik. Haat. Valentijn. Maar. We. Hebben. Een. Relatie. Dus. Love. You.” Het is de origineelste boodschap in het supermarktrek met stroperige Valentijnskaarten. Ik kan het niet helpen dat mijn oog over de oneliners en hartjes glijdt, zo passerend van de pistolés naar de patatten. Niets beroert meer dan de romantische liefde en in de aanloop... Lees verder →
Dreigend til ik de laptop richting raam. Aan de andere kant van het scherm lacht Edgard om mijn manoeuvre. Ik hoor hem, maar hij hoort mij niet. ‘Wacht,’ zucht ik tegen dovemansoren en schakel over op plan B. En C en D. Zo gaat dat (of niet), digitaal overleggen. De gemiddelde digitale vergadering start als... Lees verder →
De zin valt door de brievenbus op mijn deurmat, vermomd als een kerst- en nieuwjaarskaartje met merry & happy wensen. Het zijn niet de voorgedrukte wensen die mij stil doen staan, maar de woorden die de kaartschrijver op het linker binnenflapje van de kaart heeft gezet. E bello vivere perché vivere é comminciare, sempre, ad... Lees verder →
‘Hoe gaat het met jou?’ klinkt het achter mij. Ik duw net mijn voordeur open om de boodschappentassen binnen te zetten. Twee van mijn buurvrouwen zijn het pleintje opgewandeld uit de ondergrondse garage en houden halt. Ze komen terug van ergens, een paar zakken in de hand, om zich dan elk weer terug te trekken... Lees verder →
Levenskunst 