Beeldenvangers

Onder de Spaanse septemberzon zwemmen we in een baai. Drie vrouwen in de zee. Op een heuvel boven ons glinsteren de witte gevels van het oude Peñíscola. De kabbelingen van het water dragen ons. De bodem onder onze voeten blijft vast. Hoe verder weg we zwemmen en drijven, hoe ondieper het water wordt.

We landen op een zandbank en zitten daar te babbelen, als zeemeerminnen die de mensen op het vasteland gadeslaan.

“Als ik in de zee zwem, glijdt alles van me af,” zegt C met een zalige zucht. “Dank je dat jullie met mij wilden zwemmen.” Dat het nu niet bepaald een opoffering is om hier te dobberen onder de zon, lach ik. Ik denk aan de tranen die daarnet nog biggelden over de wangen van C. Ze wilde zo graag zwemmen in zee, maar niet alleen. E en ik vonden een vroege apéro aan het zwembad van ons logement wat verder landinwaarts ook wel aanlokkelijk. De namiddag was al flink opgeschoten en we dachten dat we moesten kiezen. Of de zee, aan de voet van het oude stadje, of het zwembad tussen de sinaasappelbomen. C werd stil, wat gelaten, toen ze voelde dat het zwembad de bovenhand ging halen. Ze wilde niet aandringen.

“Weet ge wat?” zeiden E en ik toen. “Wij willen niet kiezen. Vandaag willen we alles! Het zwembad én de zee.”

C licht op. Ze glimlacht en tegelijk worden haar ogen nat. Ze hoeft niet alleen te zwemmen. Alleen is wat ze gewoon is. Het kan zo verdomd vermoeiend zijn om alles alleen te doen. Veel ervaringen zijn maar mooi en plezant wanneer je ze kan delen. Aan mij hoeft ze dat niet uit te leggen. De afgelopen dagen waren we allesbehalve alleen, omringd door een warme kring van vrouwen. Met onze fototoestellen en slimme phones in de hand dwaalden we rond op zalige plekken. Aan elkaar hoeven we geen sorry te zeggen wanneer we maar een paar meter opschuiven voor we weer blijven staan of in een vreemde pose neerzakken om iets of iemand te vangen in onze lens.

Beeldenvangers zijn wij. We zochten het licht, vroeg in de ochtend, goudglanzend op het water, of glinsterend in een waterdruppel op een blad.

We fotografeerden mosselvissers en een 90-jarige voormalige ontwerpster die nog elke dag in haar volgestouwde winkeltje de mooiste combinaties uitzoekt om vrouwen te laten stralen. Een duizend jaar oude olijfboom poseerde gewillig, de groeven en lijnen op zijn bast als rimpels van een rijk gevuld leven. Ergens onderweg vingen we onze eigen schaduw.

Op onze laatste reisdag, dobberend in de zee, vloeit alles samen.

Vier dagen geleden kenden we elkaar niet eens. En nu drijven we hier, elk verschillend en toch verbonden. Die mooie zin van tekenaar Randall Casaer kabbelt door mijn hoofd: “Ge zijt gemaakt om te drijven.” Wat het leven ook brengt. Eb en vloed. Overvloed. Soms kopje onder. Proestend misschien, zout water uitspuwend. Tot je weer drijft, gedragen door zachte golven en door de armen van mededrijvers.

Op het vasteland wachten de drie andere vrouwen van ons warme clubje beeldenvangers.

Die avond klinken we, lachen we, dansen we tot de sterren hoog boven ons blinken.