"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Met de Semois als gids wandelen wij, drie vriendinnen, door schijnbaar eindeloze valleien. Langs kleine dorpen meanderen we, samen met de rivier. Soms is het water zo dichtbij dat we er onze vermoeide voeten in zouden kunnen baden. Dan weer worden we van de stroom gescheiden door dichtbegroeide oevers. Soms graaien prikkerige braamstruiken en netels... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
De stilte overvalt me die zondagmorgen. De nacht bracht onrustige dromen. Ze blijven hangen in het vale ochtendgrijs. Er klinkt in huis geen stem, geen geschuifel, geen bestekgekletter. Er is geen aroma van vers geschonken koffie om mij vanonder de dekens te lokken. Er hangt een grijze stilte. Ik heb geen zin om te ontbijten... Lees verder →
Soms vraagt een mens zich af. Hoe het in godsnaam overleven. De nacht vol boze dromen. Een wekker om half zeven. De stem van Luc De Vos schalt door de supermarkt, over alle gemaskerde mensen heen. Niemand geeft de indruk de woorden te horen. Soms vraagt een mens zich af. Ik luister tussen de winkelrekken... Lees verder →
Ik ging dit jaar 5 weken door Australië reizen. Het is 2 dagen en half Ardennen geworden. En die 2 dagen en half zijn al voorbij. De zomer strekt zich voor mij uit zonder wezenlijke plannen. Zelfs de twee weken vakantie die ik nu na lang treuzelen eind augustus heb ingepland, voelen voorwaardelijk. In het... Lees verder →
Ergens onderweg in dit bevreemdende 2020 zijn we in juni beland. Zo ineens. De maand staat te lezen op de kalender in mijn keuken, maar ook in de wind die het opschietende graan streelt, in het gezoem van de bijen langs de Lavandula en de Nepenta, in de droge barsten in de grond en in... Lees verder →
Ik ga er geen doekjes om winden. Current mood is dat ik het beu ben. Dit. Dit hele coronading en wat het doet met onze levens. Het gefilosofeer over de goeie dingen die het vieze virus teweeg brengt, hoe ze spreken over het nieuwe normaal dat ik niet normaal wil vinden, de ‘wij missen je,... Lees verder →
De lente blaast warm en koud. Tussen helderblauwe lucht en mist. Elk jaar wacht ik vol ongeduld op deze seizoenswissel, maar het voelde nog nooit zo vreemd. Op een late namiddag, amper beseffend welke dag het eigenlijk is, zit ik op de dorpel van mijn voordeur in de zon. Met een boek op mijn schoot... Lees verder →
Woorden stromen, lachsalvo's klinken. In alle staten zijn we. Het zou aan de stormwind kunnen liggen die inbeukt op de kleine auto zo op weg naar huis. Of omdat het weekend bijna gedaan is en wij er nog niet klaar mee zijn. Maar niets van dat. Wij hebben net in de ogen gestaard van artiesten,... Lees verder →
Lag het aan het donkere, kille herfstweer? Of aan het feit dat ik (weeral) te weinig had geslapen? Het lag alleszins niet alleen aan mij, want die middag terwijl de collega’s en ik ons brood eten bij een glaasje water (ja, sobere mensen zijn wij), komen we tot een wat ontluisterende analyse van de toestand van... Lees verder →
Levenskunst 