Prinsessenonderbroeken

‘Je mag niet naar huis gaan,’ zegt het kleine meisje. Met haar donkerbruine ogen kijkt ze me aan, haar gezichtje vlakbij het mijne. Het is alsof ze in mijn ziel probeert te kijken. Dat mag, ik heb niets te verbergen. Een heel uur lang zat ze als een warm knuffeldiertje tegen mij aan genesteld en wanneer ik weer opsta van de zetel blijft ze gewoon rond mijn nek hangen. Met tegenzin laat ze los.

Drie uur kennen we elkaar, elke week een uurtje langer. Op dinsdagavonden rep ik me na het werk naar het huis van Julia en Lisa, twee kleine polyglotten die een extra portie Nederlands kunnen gebruiken. Ze spreken Italiaans met papa, Russisch met mama en Nederlands op school. Het is de bedoeling dat ik voorlees, maar ik leer al snel dat ‘Kom, we gaan lezen,’ niet de magische woorden zijn.

Ze zijn pienter, de twee donkerharige zussen. Lisa, het kleinste mensje, zegt dat ze een kleuter is en dus nog niet kàn lezen. En Julia verkiest rekenen boven lezen in de klas. Wij gaan dus niet lezen, maar verhalen vertellen, zeg ik vanaf het tweede voorleesmoment. Dat uurtje kondigt zich aan als een uitdaging. Er heerst grote opwinding in huis, want er is ook een vriendinnetje van Julia op bezoek. De twee 6-jarigen roepen en springen opgewonden. Ergens vanachter de keukentoog komt er nog een hoofdje piepen. Lisa komt erbij en klimt meteen op mijn schoot terwijl ik neergeknield bij de andere meisjes zit. Ik hijs me recht met het kleine meisje rond mijn nek – een excellente fitnessoefening – en papa Carlo kijkt verbaasd naar zijn jongste dochter. Dat Lisa dit normaal gezien niet doet, zegt hij. Het kleine mensje laat zich gewillig naar de sofa dragen en vleit zich tegen mij aan. De 6-jarigen vormen vandaag een grotere uitdaging.

Mijn tactiek: hoe drukker het kind, hoe rustiger ik doe. Het is een ingeving van het moment, want eigenlijk weet ik hoegenaamd niet hoe ik dit moet aanpakken.

Dat voorlezen, het is nieuw. Maar het komt wel goed. Want ik hou van verhalen en van de puurheid van kleine kinderen, hoe ze nog zijn wie ze zijn en zich kunnen verwonderen over dingen die veel volwassenen al lang niet meer zien. Ik wil het vooral plezierig maken, dit is geen huiswerk. Gezelligheid willen we. Bij het eerste voorleesuurtje leidt dat prompt tot het uittrekken van kousenbroeken en het tonen van prinsessenonderbroeken (de meisjes, niet ik!). Vandaag wordt er alleen een warme trui uitgetrokken, want de meisjes gloeien van het spelen.

Ik begin een verhaal met Lisa en al snel voegen de twee andere meisjes zich bij ons. Er daalt een rust neer terwijl we vertellen over twee prinsesjes die op zoek gaan naar een prins en natuurlijk allerlei avonturen beleven. Voor de verandering zijn het de prinsessen die de prins wakker kussen, dat vind ik nu eens een prachtig idee.

De neergedaalde rust is fragiel, want bij het minste kunnen de 6-jarigen weer opspringen, de macarena dansen of de vering van de zetel testen. Maar steeds keren we terug naar het verhaal. Om de beurt mogen ze een bladzijde omdraaien.

‘Godverdomme,’ klinkt het zacht uit Lisa’s mondje wanneer ze oog in oog komt te staan met een vuurspuwende draak.

‘Lisa!’ roept Julia. Carlo kijkt naar ons vanuit de keuken. Hij is niet vertrouwd met Nederlandstalig gevloek, maar snapt het wel. Ik moet lachen. Dat mag, want ik ben geen leerkracht. Ik ben een verteller die onverdeelde aandacht schenkt aan de kleine toehoorders. Al de rest bestaat even niet. We duiken het verhaal weer in. Het is zo rustig dat Carlo vraagt of hij een foto mag nemen van dit moment.

Het uur vliegt voorbij. Ik wil mijn jas weer aantrekken, maar Lisa hangt rond mijn middel. Dat ik haar mee naar huis zal moeten nemen, zeg ik nog aan haar papa. Die brengt zachtjes aan dat la signora Petra nu naar haar eigen huisje gaat. Uiteindelijk laat Lisa los, er wacht een bord met pasta. We spreken snel nog af voor de volgende week en ik raap mijn boeken bijeen. ‘Ciao, ciao!’ wuif ik de meisjes uit. Aan de voordeur bedankt Carlo me voor mijn geduld.

Ik verdwijn de stormachtige avond in, mij verwonderend over het vertrouwen dat kinderen kunnen geven, zonder terughoudendheid, mij amper kennend.

Hoe ze vertellen en vragen stellen zonder enige remming. Een vreemde omarmen. Hoe mooi dat is en ook hoe kwetsbaar.

Maar dat beseffen zij gelukkig nog niet.