"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het dorpskerkhof met het oude gietijzeren hek en de rode bakstenen muren ligt er zoals altijd verlaten bij. Het is een plek waar ik enkele keren per jaar langsga, een stille roep van de grafstenen volgend. Het zijn korte, ongeplande bezoekjes waarbij ik mijn overgrootouders en grootouders in gedachten groet, los van ook maar enige... Lees verder →
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
De loodzware zwarte telefoon moet meer dan 60 jaar oud zijn. RTT56 staat er op de onderkant. Het is een relict uit een ander tijdperk, van voor de mens een swipend schermwezen werd. Ik stop een vinger in een willekeurig gaatje van de draaischijf en draai tot ik de ‘klik’ hoor. Ik herinner me hoe ik als... Lees verder →
Zaterdagochtend, iets na negen. Tien gezichten verschijnen in kotjes op mijn laptopscherm, het ene al vermoeider dan het andere. Mijn eigen aanblik oogt ongetwijfeld nog verfrommeld, met snel gekamd haar en ogen die nog niet helemaal wakker zijn. Voor corona bestaat het weekend niet, althans niet in het ziekenhuis. Na meer dan 13 maanden zijn... Lees verder →
Met gemengde gevoelens kijk ik naar iets dat het midden houdt tussen een rugzak en een reistas. Er is veel dat ik niet zeker weet. Maar dit weet ik wel: ik vertrek niet op reis. Omzwervingen van een andere soort liggen in het verschiet. Mijn collega’s en ik worden kantoornomaden. Met een laptop op onze... Lees verder →
‘De tijd is hier stil blijven staan sinds donderdag,’ zeg ik met een blik op de scheurkalender in de ziekenhuiskamer. Het is vandaag al zaterdag. Ik scheur 25 en 26 juni los. Tussen de flauwe moppen staat een zin van Victor Hugo. Ook de donkerste nacht eindigt met het opkomen van de zon. Ik toon de... Lees verder →
Maanden voor we met z’n allen in deze vreemde toestand belandden, begon er een idee te broeien in mijn hoofd. En ook wel in mijn hart. Die twee werken soms met, soms tegen elkaar. Maar deze keer begonnen ze elkaar te versterken. Langzaam ging dat, maar gestaag. Een soort klaarheid kwam voort uit die samenzwering... Lees verder →
Ergens tussen oud en nieuw las ik woorden van Jorge Luis Borges, Argentijnse dichter, schrijver, essayist. De mens is al 34 jaar dood, maar hij was zo vriendelijk om als 85-jarige neer te schrijven welke inzichten hij verworven had over het leven, welke dingen hij graag vroeger had ingezien. Het lezen van zijn woorden, met... Lees verder →
Wat een rotwereld, rotpolitici, rotweer, rotfiles, rot weet ik veel. En nu is het ook nog mijn rotverjaardag, weer een jaar dichter bij die rotdood. Wat een rotmiserie is dit rotleven op deze rotplaneet in dit rotmelkwegstelsel. Rotzooi! Het was maar om te lachen hé, die rotintro. Maar ze bestaan wel, mensen die alles rot... Lees verder →
Hallelujah! De klok heeft middernacht geslagen, het vuurwerk is verschoten, de laatste ijsstronk gegeten, ... Kunnen we dan nu de draad weer oppikken, aub? De draad van vorig jaar of een nieuwe draad voor mijn part. Als het maar ‘nen draad’ is, want zo met eindejaar lijkt mijn draad een beetje verloren. Zowat overal en... Lees verder →
Levenskunst 