"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
Vijf dagen ver in onze wandelweek bereiken we Ver. En of we ‘Ver’ zijn. Ver van de routine, de dagelijkse besognes, het thuiswerkkantoor. Onze gastvrouw schotelt ons op haar zonovergoten terras met uitzicht over de weilanden een schaal met hapjes voor. ‘Meisjes,’ noemt ze ons. Dat zijn wij tot onze vreugde deze week, meisjes, les... Lees verder →
De volle maan schijnt door de bomen. L en ik stoken een kampvuurtje op. We zijn op de vlucht voor de buitenwereld, de wereld waarin wij nu al een jaar veel te veel tijd alleen doorbrengen, op lokale paden vaak solo en soms in gezelschap kilometers aaneenrijgen onder onze wandelzolen en bij momenten wanhopig worden... Lees verder →
Ze keert met de borstel. Keer, keer, keer. Elke dag. Meerdere keren per dag. De tegels van het terras worden schoongeveegd. Alles keurig op zijn plaats. Zandkorrels, mieren, bloemblaadjes: losse elementen hebben hier geen plaats. Deze vierkante meters moeten netjes zijn. Ze hanteert de borstel en veegt. Keert ze haar leven op orde, met elke... Lees verder →
‘Je n’aime pas la perfection,’ vertelt gastvrouw Isabelle bij het ontbijt in het houten huis van haar en haar man Benoît op een heuvel in het hartje van d’Ardennen. Ze houdt van grillige vormen, van natuurlijke structuren, liever een afwijkende lijn dan een rechte. Dat zie je in de lampen die ze maakt van doorzichtig... Lees verder →
Mijn stappen weerkaatsen in echo’s aan het verlaten tankstation. Dat is me nooit eerder opgevallen. Allicht omdat die echo altijd verloren ging in het geraas. Het moet 100 jaar geleden zijn sinds het hier aan de steenweg zo stil was. Het is bijna half 7 ’s avonds en ik ben één van de weinige mensen... Lees verder →
De lente blaast warm en koud. Tussen helderblauwe lucht en mist. Elk jaar wacht ik vol ongeduld op deze seizoenswissel, maar het voelde nog nooit zo vreemd. Op een late namiddag, amper beseffend welke dag het eigenlijk is, zit ik op de dorpel van mijn voordeur in de zon. Met een boek op mijn schoot... Lees verder →
'Je mag niet naar huis gaan,' zegt het kleine meisje. Met haar donkerbruine ogen kijkt ze me aan, haar gezichtje vlakbij het mijne. Het is alsof ze in mijn ziel probeert te kijken. Dat mag, ik heb niets te verbergen. Een heel uur lang zat ze als een warm knuffeldiertje tegen mij aan genesteld en... Lees verder →
Spoiler alert. Het lezen van deze Levenskunst kan nefast zijn voor uw feestvreugde. De laatste weken van het jaar en de eerste van het nieuwe jaar: ik vind er weinig aan. En elk jaar precies een beetje minder. Dat zou je vroeger niet gedacht hebben als je mij bezig zag. Ik was de grote versierder.... Lees verder →
Dat ik kalm, verlegen en zelfs gereserveerd kan overkomen. Maar dat er een innerlijke vlam en passie in mij zitten die echt kunnen schitteren. Dat ik een hoog risico loop om misbegrepen te worden. Maar op mijn best diepgaand communiceer met anderen en veel vreugde en inspiratie vind bij gelijkgestemde zielen. Dat ik me bij... Lees verder →
Levenskunst 