"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
‘We zoeken de mooiste route van heel het land!’ verkondig ik bijna euforisch terwijl we ons plan smeden. Hoe lang is dat geleden, iets plezants plannen? Iets in het vooruitzicht zetten waar je gigantisch naar uit kunt kijken? Het is té lang geleden, merk ik aan mijn eigen reactie op het idee om in het... Lees verder →
Ik vind weinig fenomenen zo troostrijk en tegelijk zo energiek als de wind. De wind die soms fluistert en zachtjes streelt, dan weer huilt en wild om zich heen grijpt. Alles wat hij raakt, beweegt. Luchtdeeltjes zoeken voortdurend evenwicht. Onzichtbaar. Maar voelbaar. Wat de wind zegt, steeds opnieuw: niets blijft exact hetzelfde. Soms vallen windvlagen... Lees verder →
Ik voel het die nacht, terwijl de storm raast rond de oude boerderij waar ik slaap, diep verscholen in de Westhoek: de wind blaast de zomer weg. Uilen vliegen in het duister boven het erf, schapen blaten onrustig tussen de appelbomen in de wei. De honderdjarige buxusboom voor het raam wiegt zachtjes in de beschutting... Lees verder →
Ergens onderweg in dit bevreemdende 2020 zijn we in juni beland. Zo ineens. De maand staat te lezen op de kalender in mijn keuken, maar ook in de wind die het opschietende graan streelt, in het gezoem van de bijen langs de Lavandula en de Nepenta, in de droge barsten in de grond en in... Lees verder →
Er was eens een bos. Het was een bos zoals er wel meer bossen zijn. Maar die avond hing er iets speciaals in de lucht. De geur van barbecuekruiden, maar ook nog iets anders. Iets magisch. Hoewel het al oktober was en de bladeren aan de bomen hun kleurenpracht toonden, voelde het helemaal niet als... Lees verder →
Levenskunst 