"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Met een dampende koffie in de hand, genesteld in de zetel die uitkijkt over de tuin, zie ik de opkomende zon steen per steen de muur van de buren verlichten. Het belooft een zondag te worden in alle betekenissen van het woord. Ik haal adem. Ik heb het gehaald. Ik ben de winter doorgekomen. De... Lees verder →
Hoe is het mogelijk dat wij mensen keer op keer de donkere winter doorstaan? Of is het net omdat er een winter is dat we zo van de zomer kunnen houden? Zoals we een geluksgevoel kunnen ervaren omdat we ook de schaduwkant meemaken? Ik vraag het me af, mezelf lavend aan de avondzon tussen een... Lees verder →
Kreeft in curry nage met romanesco. Oesters met mango, chili en passievrucht. Meringue kerstboom met praliné. De decembereditie van het supermarktmagazine is een aaneenschakeling van overdadige feestgerechten. 'Gewoon' is blijkbaar niet goed genoeg, al vraag ik me af hoeveel mensen zich effectief wagen aan het prepareren van de tartaar van hert met gepekelde walnoten en... Lees verder →
Op het perron wacht ik, in de winterzon. Brussel heen en terug. Op het middaguur is het rustig reizen van het lokaal station naar de stad. Het is de trein van de tussenstops. Ik zou de presentatie voor de namiddag nog een laatste keer kunnen bekijken, maar in plaats daarvan staar ik uit het raam.... Lees verder →
“Het weer: nevel, mist, wolken.” In een hoekje van de weekendkrant wordt de staat van de winterdag kernachtig samengevat. De wereld buiten mijn raam is een waas van onbestemde vale tinten. Doods, onbeweeglijk, wachtend op de lente, op een nieuw begin. Iemand heeft een sluier geworpen over het dorp, het land, de wereld. Zelfs geluiden... Lees verder →
“Vermist: duif.” Op de vloer aan de betaalautomaat van de parking ligt een verdwaalde A4 poster met grote kleurenfoto’s van een duif. Ik buig me naar de grond om de oproep te kunnen lezen. De vermiste duif mist een rechteroog, schrijven haar baasjes. “Ze draait haar nekje om beter te kunnen zien.” Er spreekt liefde... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
Ik voel het die nacht, terwijl de storm raast rond de oude boerderij waar ik slaap, diep verscholen in de Westhoek: de wind blaast de zomer weg. Uilen vliegen in het duister boven het erf, schapen blaten onrustig tussen de appelbomen in de wei. De honderdjarige buxusboom voor het raam wiegt zachtjes in de beschutting... Lees verder →
Ik weet dat ge weer weg zult gaan, dat doet ge altijd. En ge komt ook weer terug. Dan vind ik u een tweetal dagen gezellig - soms zelfs schoon vanuit een bepaald perspectief bekeken - voor ik u alweer beu ben en vurig uitkijk naar uw vertrek. Als het kon zou ik eigenhandig uw... Lees verder →
Levenskunst 