Wij zijn nog maar 26

“The night is young and so are we!” neuriën we vrolijk ergens ‘s avonds (nog niet zooo) laat op wandel door de straten van Edinburgh. ‘We’, dat zijn Alessandra en ik. Een Italiaanse en een Belgische, in Schotland. Op onze jaarlijkse reünie, doorgaans ergens in een Europese stad. Bijna 21 jaar hechte vriendschap, sterker dan tijd en afstand. In het restaurant waar we net gegeten hebben vroeg de serveerster ons waar we vandaan komen en of we nog studeren. Dat we toch net een beetje ouder zijn dan dat en al twintig jaar bevriend zijn, antwoordden we gniffelend. “So you were only kids when you became friends?” houdt ze vol in het sappige Schotse accent. Het zachte, gedimde licht in het restaurant doet blijkbaar wonderen – instant verjonging! – en onze dag/avond kan niet meer stuk. Het wordt onze running joke tijdens de Edingburgh dagen. “We are only 26!” grappen we herhaaldelijk tegen elkaar. We voelen ons nog jong. Maar 26, nee dat zijn we niet, zoals in het niet gedimde daglicht wel zal blijken. Ik was bijna 19, Ale 20 toen we begonnen met brieven schrijven. Ik laat je de rekensom zelf maken.

Ellenlange brieven schreven wij. En hoewel we nu ook dankbaar gebruik maken van whatsapp kan niets een echte brief vervangen. Snail mail noemen we het. Want de post lijkt met de jaren trager en trager te gaan. Maar wat een plezier is het om een ambachtelijke handgeschreven brief te ontvangen. Het is een echte zeldzaamheid geworden. Het idee dat iemand is gaan zitten, de tijd heeft genomen om pen en papier ter hand te nemen en gedachten en gebeurtenissen neer te schrijven voor jou. Alleen voor jou. Geen meelezers, geen likes en geen shares van anderen. Een mens zou vandaag haast vergeten dat dat nog kàn. Het idee ook dat iemand ver weg van hier gaat zitten om mijn brief te lezen. Alsof je een gesprek voert, maar er gewoon heel veel tijd voor neemt met vragen en antwoorden die niet onmiddellijk op elkaar moeten volgen. Het begrip ‘tijd’ krijgt weer betekenis wanneer je brieven schrijft, want het vraagt letterlijk tijd en het moet allemaal niet direct en instant. Gedachten kunnen zich in alle rust vormen.

Het wachten tussen brieven heeft een charme die in cyberspace compleet verloren is gegaan. Want wachten in de digitale wereld is traag en daarom verdacht en gevuld met veronderstellingen. Er is geen geduld meer. We zijn de kunst van traagheid verleerd.

Alles moet nu, en kort. En met hashtags. En met lachende, kussende, blozende, verbaasde, blètende of boze emoticons. Met brieven gaat het allemaal tràààger. En dieper. We schrijven over luchtige dingen, maar ook over diepe, persoonlijke gedachten die je niet zomaar met iedereen deelt. Geen nood aan emoticons, je neemt de moeite om uit te schrijven wat je bedoelt. Bijzonder verhelderend werkt dat eigenlijk. En het schept een band. Onze vriendschap is gegroeid uit woorden en na verloop van tijd versterkt door ontmoeting. Dat voelt nooit onwennig. Hoewel we elkaar anderhalf jaar niet gezien hebben wanneer Ale me op de luchthaven van Edinburgh staat op te wachten, komt de conversatie als vanzelf. Alsof we gisteren nog een koffie zijn gaan drinken.

We logeren in een prachtig historisch Georgian house bij gastvrouw Lucy en haar grappige hond Frank. We halen onze harten op aan boeken, aan verhalen die aan elke gevel en straatsteen van de stad lijken te plakken, aan schilderijen in de National Gallery, aan indrukwekkende historische gebouwen. Helemaal boven de stad op de top van een dode vulkaan (Arthur’s Seat) kijken we met de wind in ons haar naar het panorama, weg van het stadslawaai. Om dan toch weer de stad in te duiken waar we uiteraard ook benen keuren van de paar Schotse mannen in kilts die we passeren (dat is overigens niet altijd om over naar huis te schrijven). We gaan op pad met schrijver Allan op zijn Book Lover’s wandeling, weg van de toeristische zone (“Let’s get away from the crowds and those bagpipes, dear god!” vervloekt hij de massa’s en de onvermoeibare doedelzakspelers), in de voetsporen van Walter Scott, Arthur Conan Doyle, Robert Burns, J.M. Barrie, Robert Louis Stevenson en J.K. Rowling. Tussendoor maken we een paar foto’s, maar er hangt altijd wel iets in de weg of er rijdt weer een bus door het beeld. “It’s never perfect,” mijmert Ale terwijl ze de goede kadrering zoekt. “Like life,” zeg ik. Ze glimlacht. We begrijpen elkaar. Het is zo fijn om jezelf niet uit te moeten leggen aan iemand.

We gebruiken onze Edinburgh dagen om te babbelen, over van alles en nog wat, licht en zwaar, terwijl we wandelen, terwijl we een koffie of wijntje drinken, en wanneer we weer in ‘ons’ Georgian huis zijn waar we voor het slapen gaan nog lezen. Tot zover ons wilde nachtleven in Edinburgh. Op zaterdagavond vallen we uit de toon tussen de lokale uitgaanstypes met bijna wit geblondeerd haar, diepe decolletés die bitter weinig tot de verbeelding overlaten, valse wimpers en hakken waar ze amper op kunnen lopen. “Truzza,” fluistert Ale. Het lijkt op ‘trut’ vertel ik haar (wat zij dan weer een grappig woord vindt), maar Ale gebruikt truzza om te zeggen dat de vrouwen niet elegant zijn. Toch nog iets anders dan ‘trut’. Het zit ‘em in de nuances. Ja, goede vrienden zorgen ook voor de uitbreiding en verfijning van elkaars woordenschat.

Het is vreemd om na een week weer voor even afscheid te nemen op de luchthaven na een laatste koffie. We geven elkaar een stevige omhelzing en ik kijk hoe ze weg stapt, mijn bescheiden, zachtaardige Italiaanse maatje. 21 jaar brieven, 21 jaar vriendschap. De kracht van handgeschreven woorden op papier. Er zullen nog veel woorden en ontmoetingen volgen, tot onze vingers de pen niet meer kunnen vasthouden of brievenpost wordt afgeschaft of onze benen ons niet meer kunnen dragen om te reizen.

Maar dat duurt nog lang. Wij zijn nog maar 26.

Levenskunst is er nu ook als boek! 114 pagina’s vol troost, relativering, ontroering, weemoed, blijheid, (wan)hoop, verwondering, verlangen. Meer info of bestellen.