"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
“Levensweg. De beste keuze qua weg is, in mijn optiek, de Heere Jezus.” Licht verbijsterd lees ik de woorden die als commentaar op een levenskunstschrijfsel van enige jaren geleden in mijn mailbox zijn beland. Het verhaal ging over het gezelschapsspel Levensweg. Maar voor deze lezer is Levensweg in geen geval een spel. Wij mensen hebben... Lees verder →
“Vermist: duif.” Op de vloer aan de betaalautomaat van de parking ligt een verdwaalde A4 poster met grote kleurenfoto’s van een duif. Ik buig me naar de grond om de oproep te kunnen lezen. De vermiste duif mist een rechteroog, schrijven haar baasjes. “Ze draait haar nekje om beter te kunnen zien.” Er spreekt liefde... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
Maanden voor we met z’n allen in deze vreemde toestand belandden, begon er een idee te broeien in mijn hoofd. En ook wel in mijn hart. Die twee werken soms met, soms tegen elkaar. Maar deze keer begonnen ze elkaar te versterken. Langzaam ging dat, maar gestaag. Een soort klaarheid kwam voort uit die samenzwering... Lees verder →
Het is kwart na zes. ’s Ochtends. En ik zit aan mijn schrijfbureau. Alles is stil. De lichten in de omliggende huizen zijn nog uit. De bewoners van de in duisternis gehulde huizen draaien zich nog een keer om terwijl de halve maan aan de hemel staat. Het is door de badkamerman dat ik op... Lees verder →
“The night is young and so are we!” neuriën we vrolijk ergens ‘s avonds (nog niet zooo) laat op wandel door de straten van Edinburgh. ‘We’, dat zijn Alessandra en ik. Een Italiaanse en een Belgische, in Schotland. Op onze jaarlijkse reünie, doorgaans ergens in een Europese stad. Bijna 21 jaar hechte vriendschap, sterker dan... Lees verder →
Hij zit stil, zegt niet veel. Zij gesticuleert, neemt grote happen van een chocoladebroodje. En ik kan maar niet uitmaken of ze op het punt staat om in lachen of huilen uit te barsten. Woorden zonder klank stromen uit haar mond die kauwt en half roept. Ik hoor het niet, want ik zit achter het... Lees verder →
Elf was ik. En dolgelukkig met mijn elektrisch ‘typmachien’. Computers waren nog geen huisapparatuur – wat klinkt dat prehistorisch! – en ik had centjes gespaard voor mijn typmachien. Want ik ging schrijfster worden. En schrijvers maken boeken. Dat nam ik dus ook letterlijk. A4 papier sneed ik keurig in twee, en lijn na lijn, vel... Lees verder →
Levenskunst 