"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Met een dampende koffie in de hand, genesteld in de zetel die uitkijkt over de tuin, zie ik de opkomende zon steen per steen de muur van de buren verlichten. Het belooft een zondag te worden in alle betekenissen van het woord. Ik haal adem. Ik heb het gehaald. Ik ben de winter doorgekomen. De... Lees verder →
Op warme zomernachten had ik als tiener de gewoonte om, wanneer iedereen in huis gaan slapen was, nog een tijdje op de smalle vensterbank van mijn raam te zitten en naar de nachtelijke hemel te kijken. Soms luisterde ik daarbij naar muziek. Andere keren luisterde ik naar de nacht. Niemand die wist dat ik daar... Lees verder →
Op het dorpsplein van Verezzi, hoog boven de azuurblauwe zee, tikt de klok trager. Drie vrouwen, dorpelingen, schuifelen behoedzaam over de met ronde keien geplaveide steegjes en houden halt nabij de kerk. Het gebouwtje verzinkt in het niets in vergelijking met de duomo's en chiesa's die je op een Italië roadtrip tegenkomt, klein en eenvoudig... Lees verder →
Het lange weekend begint, maar ik voel het nog niet. De werkweek is lang en druk geweest. En mijn gedachten, ik weet eerlijk gezegd vaak niet precies waar ze zijn, ergens tussen overal en nergens. Met een zwaar hoofd en een volle laptoprugzak stap ik van mijn auto naar de voordeur. Meteen zie ik het.... Lees verder →
Op kousenvoeten komt ze het podium op. Letterlijk. Ze draagt dikke sokken en een comfortabel groen huispakje. Haar haar is nonchalant opgestoken. Alsof ze klaar is om zich in de zetel te nestelen onder een dekentje. Maar de spotlights zijn op haar gericht. Het publiek wacht en kijkt, de oren gespitst. Naima Joris gaat zitten... Lees verder →
Ik vind weinig fenomenen zo troostrijk en tegelijk zo energiek als de wind. De wind die soms fluistert en zachtjes streelt, dan weer huilt en wild om zich heen grijpt. Alles wat hij raakt, beweegt. Luchtdeeltjes zoeken voortdurend evenwicht. Onzichtbaar. Maar voelbaar. Wat de wind zegt, steeds opnieuw: niets blijft exact hetzelfde. Soms vallen windvlagen... Lees verder →
Door de nachtelijke hemel scheurt ze, een grote klomp ijs, stof en gas. Een wetenschapper in de jaren 50 beschreef haar soort als een vuile sneeuwbal. Een veel oudere wetenschapper-filosoof had het 2300 jaar geleden over een ster met lange haren. Het eerste klinkt als een originele belediging, het laatste als een halve liefdesverklaring. Verhit door de zon... Lees verder →
Maanden voor we met z’n allen in deze vreemde toestand belandden, begon er een idee te broeien in mijn hoofd. En ook wel in mijn hart. Die twee werken soms met, soms tegen elkaar. Maar deze keer begonnen ze elkaar te versterken. Langzaam ging dat, maar gestaag. Een soort klaarheid kwam voort uit die samenzwering... Lees verder →
Maria staat bewegingloos en bleek in het donker van de voormalige pastorietuin. Het is omdat ik al vertrouwd ben met haar aanwezigheid daar, dat ik niet schrik van het silhouet dat zich aftekent in de schaduwen. Vroom houdt ze haar handen voor zich gevouwen, de ogen ten hemel gericht, stil als een standbeeld. Ze ìs... Lees verder →
"Een reminder voor mezelf en alle mensen rondom mij. Dat ik mezelf eerst zet. En dus wat vaker 'nee' zeg. Dat wie me geen energie geeft, er van mij momenteel ook geen zal krijgen. Dat ik spaarzaam om ga met wat ik te geven heb," schrijft K op haar Facebookpagina. Klaar en duidelijk. En ik... Lees verder →
Levenskunst 