"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het dorpskerkhof met het oude gietijzeren hek en de rode bakstenen muren ligt er zoals altijd verlaten bij. Het is een plek waar ik enkele keren per jaar langsga, een stille roep van de grafstenen volgend. Het zijn korte, ongeplande bezoekjes waarbij ik mijn overgrootouders en grootouders in gedachten groet, los van ook maar enige... Lees verder →
Onder onze voeten knisperen de herfstbladeren. Goudgeel dekken ze de bospaden af, verhullen ze boomwortels en rotsige punten. Het is zondagochtend en vanuit de vallei beneden ons klinkt nog geen gejoel uit het pretpark dat neergepoot is rond de waterval. De stoeltjeslift naar de panoramische toren - een bruut betonnen bouwsel met draaitrappen - hangt... Lees verder →
Ik ging dit jaar 5 weken door Australië reizen. Het is 2 dagen en half Ardennen geworden. En die 2 dagen en half zijn al voorbij. De zomer strekt zich voor mij uit zonder wezenlijke plannen. Zelfs de twee weken vakantie die ik nu na lang treuzelen eind augustus heb ingepland, voelen voorwaardelijk. In het... Lees verder →
‘De tijd is hier stil blijven staan sinds donderdag,’ zeg ik met een blik op de scheurkalender in de ziekenhuiskamer. Het is vandaag al zaterdag. Ik scheur 25 en 26 juni los. Tussen de flauwe moppen staat een zin van Victor Hugo. Ook de donkerste nacht eindigt met het opkomen van de zon. Ik toon de... Lees verder →
Ik ontdekte het kleine restaurant tijdens een zomerse omzwerving in d’Ardennen, in een dorpje dat je makkelijk voorbij rijdt op de hoofdweg langs de Maas. Een afslag brengt je verder weg van het water over kasseistraten naar een verrassend groot dorpsplein, in de schaduw van een hoge rots met daarop de restanten van een burcht.... Lees verder →
Ons pact moet zo’n twaalf jaar geleden gesloten zijn. Volgens mij begon het die middag toen we met z'n drieën ontsnapten van ons bureau en weg zouden blijven voor een lunchpauze die meer op een halve dag congé leek. Het was een – achteraf bekeken brave – daad van protest. De grote baas had nogal... Lees verder →
Hallelujah! De klok heeft middernacht geslagen, het vuurwerk is verschoten, de laatste ijsstronk gegeten, ... Kunnen we dan nu de draad weer oppikken, aub? De draad van vorig jaar of een nieuwe draad voor mijn part. Als het maar ‘nen draad’ is, want zo met eindejaar lijkt mijn draad een beetje verloren. Zowat overal en... Lees verder →
Ik ken mijn overgrootvader Edouard, Warre, vooral van de foto op zijn oudstrijdersgraf op het kerkhof in het dorp. Als kind al fascineerde dat beeld mij. Die serieuze maar toch zachte blik van hem, poserend in soldatenuniform in een fotostudio. Hij was niet uitgeloot om naar het front te gaan, maar hij deed het toch.... Lees verder →
Levenskunst 