"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
E. en ik hebben elkaar in tijden niet gezien. Zo lang niet dat ik haar bij aankomst op onze midweekse lunchplek een cadeautje overhandig. In kerstpapier. Het exemplaar van mijn boek Kommerkwel dat vorig jaar in december kerstmansgewijs in haar brievenbus had moeten belanden, maakte een retour naar afzender. 'Vrolijk kerstfeest!' had ik geschreven op... Lees verder →
“Vermist: duif.” Op de vloer aan de betaalautomaat van de parking ligt een verdwaalde A4 poster met grote kleurenfoto’s van een duif. Ik buig me naar de grond om de oproep te kunnen lezen. De vermiste duif mist een rechteroog, schrijven haar baasjes. “Ze draait haar nekje om beter te kunnen zien.” Er spreekt liefde... Lees verder →
Een mannenhoofd voor de helft van de prijs, keuze uit drie modellen. Het is werkelijk een koopje voor de liefhebbers. In de antieke snuisterwinkel hangt de geur van oude spullen en vergeeld papier. In de ene hoek overheersen protserig goud en sierlijke krullen, in de andere donker hout en porselein. Er wordt gestapeld en geëtaleerd... Lees verder →
Vandaag is traag. De wekker zwijgt. Het ochtendlicht maakt me zachtjes wakker. Er is geen haast. Onder het warme dekbed draai ik me nog eens om terwijl er daarbuiten alweer wordt gemaild, ingebeld, vergaderd, gezwoegd, gejaagd. Vandaag verdwijn ik uit de stroom. Geen deadlines, geen gedoe. Langzaam sta ik op, voel het weldadige douchewater stromen,... Lees verder →
Maanden voor we met z’n allen in deze vreemde toestand belandden, begon er een idee te broeien in mijn hoofd. En ook wel in mijn hart. Die twee werken soms met, soms tegen elkaar. Maar deze keer begonnen ze elkaar te versterken. Langzaam ging dat, maar gestaag. Een soort klaarheid kwam voort uit die samenzwering... Lees verder →
Woorden stromen, lachsalvo's klinken. In alle staten zijn we. Het zou aan de stormwind kunnen liggen die inbeukt op de kleine auto zo op weg naar huis. Of omdat het weekend bijna gedaan is en wij er nog niet klaar mee zijn. Maar niets van dat. Wij hebben net in de ogen gestaard van artiesten,... Lees verder →
“Ik kom gewoon in jeans, niet te sjiek hé, Petra,” stuurt ze mij vlak voor we elkaar zien in het restaurant. Ik moet lachen. Echt iets voor Leen. Misschien houdt ze rekening met de mogelijkheid dat ik een chichi madame geworden ben. Ik antwoord dat ik heel casual zit te wachten in het achterste hoekje... Lees verder →
Hij zit stil, zegt niet veel. Zij gesticuleert, neemt grote happen van een chocoladebroodje. En ik kan maar niet uitmaken of ze op het punt staat om in lachen of huilen uit te barsten. Woorden zonder klank stromen uit haar mond die kauwt en half roept. Ik hoor het niet, want ik zit achter het... Lees verder →
Elf was ik. En dolgelukkig met mijn elektrisch ‘typmachien’. Computers waren nog geen huisapparatuur – wat klinkt dat prehistorisch! – en ik had centjes gespaard voor mijn typmachien. Want ik ging schrijfster worden. En schrijvers maken boeken. Dat nam ik dus ook letterlijk. A4 papier sneed ik keurig in twee, en lijn na lijn, vel... Lees verder →
Levenskunst 