De Jezus spammer

“Levensweg. De beste keuze qua weg is, in mijn optiek, de Heere Jezus.” Licht verbijsterd lees ik de woorden die als commentaar op een levenskunstschrijfsel van enige jaren geleden in mijn mailbox zijn beland. Het verhaal ging over het gezelschapsspel Levensweg. Maar voor deze lezer is Levensweg in geen geval een spel. Wij mensen hebben namelijk een probleem. We doen de hele tijd verkeerde dingen. Gelukkig onderging Jezus voor ons de straf die wij allemaal verdiend hebben, de doodstraf. En dus, vervolgt de blogcommentator: “De Heere Jezus is de Weg, de Waarheid, en het Leven.”

Ik heb altijd argwaan gekoesterd tegenover mensen die te pas en vooral te onpas hoofdletters gebruiken.

Ze poneren absolute Waarheden met hun Hoofdletters. Dat doe je beter niet bij een vrouw die nuance belangrijk vindt en twijfel en kritische vraagstelling als tekens van intelligentie beschouwt. Maar kijk, ik word belaagd door een Jezus spammer! Een Jezus spammer die ook nog eens een joekel van een dt-fout schrijft, merk ik op zo ergens halverwege het traktaat. Inderdaad, wij mensen maken fouten. Toch bewijst de gelovige man mij een dienst. Ik herlees ‘Levensweg’, herinner me haarfijn in welke periode ik dat schreef, hoe zeer mijn hart deed en hoe ik bezig was mijn zelfbeeld weer bij elkaar te rapen. En ik zie de weg die ik ondertussen heb afgelegd, niet op het spelbord, maar levensecht. Het schrijven hielp me daarbij. Maar soms zijn schrijfstiltes goed. Het is niet dat er niets meer te schrijven valt. Het hoeft gewoon even niet.

Schrijven is telkens een tocht doorheen het hoofd langs kronkelige gedachten, gevoelens, herinneringen.

Soms is er geen houden aan, dan vloeien de woorden en zinnen. En soms is het goed om die kronkelige paden even te laten voor wat ze zijn. Bak een taart, verf een muur, plant een haag, leer iets nieuws. Voeg daar in mijn geval ook aan toe: pak je spullen en verhuis naar dat huis met tuin waar je een jaar geleden niet eens van durfde dromen omdat je dacht dat in je eentje niet te kunnen. In dat huis woon ik nu. Er is een schrijfkamer met uitzicht op het groene pleintje voor de deur. Het is er nog rommelig en de felpaarse muur van de vorige bewoners vraagt om een ander kleurtje, maar stilaan laait het schrijfvuur weer op. Vonken springen over van de mails met hoofdstukken uit Edgards boek. Aan een koortsachtig tempo stromen de pagina’s binnen. Hij zit in een schrijversflow. Schrijven, schrappen, schrijven. Nog voor ik een hoofdstuk heb kunnen nalezen, komt er alweer een nieuwe gewijzigde versie binnen. Ha, die schrijversflow, ja dat wil ik ook weer voelen. Mezelf verliezen en vinden in het schrijven. Er is maar één methode die hiervoor werkt: gewoon beginnen. Zonder angst voor het blanco blad. Dat geldt voor schrijven en bij uitbreiding voor het leven.

De Jezus spammer eindigt zijn betoog met een sprankeltje hoop. Als ik me bekeer en geloof dat Jezus voor mijn zonden is gestorven dan heb ik het eeuwige leven en ga ik niet verloren.

Maar het eeuwige leven interesseert me niet en verloren ben ik allerminst. Hoe betekenisloos zou het leven zijn als wij mensen geen fouten maakten? Als er maar één te volgen weg zou zijn? Waarover zouden we dromen, denken, schrijven?

Ik faal, ik dwaal, ik twijfel.
Ik ben imperfect.
Net dat maakt mij mens.