Kilometers ruimte en hectoliters stilte

Met z’n achten zitten we verspreid over het gras. Op de heuvel voor ons ligt Sudely Castle, de eindbestemming van onze laatste dagtocht van de wandelweek doorheen de Cotswolds. Niemand zegt een woord. Een moment van introspectie. Gids Geert, ergens onderweg in dit bucolische stukje Engeland omgedoopt tot Gerald, is ondertussen gekend en geliefd voor de intermezzo’s die hij tijdens de staptochten inbouwt. Van survivaltips, sterrenlezen en yoga tot een kleine Jane Austen lezing op een weide, een prehistorische grafheuvel of een kerkhof bij valavond, we did it all. Toen Gerald ons dus vroeg om even te gaan zitten, deden we dat.

“Denk maar aan de voorbije week, aan de mooie momenten onderweg. En ook: wie heb je gemist of met wie had je deze tocht graag gedaan?”

Hoewel ik vooraan zit en niemand kan zien, voel ik het emotionele effect van die vraag zinderen, bij mijn wandelgezelschap en bij mezelf. Ik had de vraag niet zien aankomen. Gedachten en gevoelens die ik een week lang op de achtergrond heb gehouden, sijpelen van diep vanbinnen weer door. Mijn ogen worden glazig. Een paar minuten blijven we zo zitten tot we zachtjes weer rechtkomen. Hier en daar wordt een zakdoekje bovengehaald, tranen gedept. Er hoeft niets verklaard of uitgelegd te worden. In het nabijgelegen dorp luiden ondertussen uitbundige huwelijksklokken. De dag die grijs was begonnen is nu hemelsblauw met wolken zo wollig als de talloze schapen die we de voorbije week kruisten door open weidelandschappen.

Als vreemden vertrokken we op deze reis.

Beetje bij beetje, met elke kilometer die we stapten en elk eetmoment dat we samen rond de tafel of picknick doorbrachten, werden we minder vreemd en meer vertrouwd. In de kadans van onze stappen voeren we gesprekjes of lopen we net verstild naast of achter elkaar, om ons heen kijkend, de schoonheid en de weidsheid van het glooiende landschap in ons opnemend. We spotten prachtige huizen in honingkleurige steen waar we willen wonen maar het geld niet voor hebben. We bewonderen bloemenpracht, minutieus onderhouden in de cottage tuinen of net bloeiend op de meest wilde manier, zoals het helderroze wilgenroosje of het gele sint-jacobskruid. De lucht boven ons is nu eens donkergrijs met drizzle en wind, dan weer licht bewolkt tot helderblauw.

Onder al die luchten wandelen wij, kleine wandelaars, passeren we talloze kissing gates, dalen we en stijgen we weer, houden we halt in verlaten dorpskerkjes.

Een uitstap naar het drukke Oxford is wennen. De bussen razen voorbij en de voetpaden lopen overvol. “Bloody tourists!” vloekt een stadsbewoner. Alles heeft een keerzijde. Ook de schijnbaar idyllische, vredige Cotswold dorpjes waar de allerrijksten wonen of hun buitenverblijf hebben, symbool van de gigantische kloof in de samenleving hier. Via BBC news dringen ondertussen berichten door over de rellen in een aantal steden. Blij zijn wij wanneer we weer de rust van de wandelpaden vinden en ’s avonds de gemoedelijkheid van dinner in de pub mogen ervaren. In de Fleece Inn is het folk avond. Locals zitten bij elkaar en zingen op onderling verzoek liedjes als Dirty Old Town. Het is een schoon en puur tafereel.

Een week lang waren we niet bezig met de tijd, met het tellen van dagen. Maar onvermijdelijk komt het einde in zicht.

Na de ferrytocht over het Kanaal rijden we weer door vlakke landschappen. Op de parking in Gent waar onze eigen auto’s staan, volgt een rondje afscheid nemen. Ik voel de tranen van mijn kamergenootje over mijn eigen wangen lopen wanneer we elkaar vastpakken. Het is een ‘tot ziens’ beloven we.

Het voelt vreemd om het laatste stukje autorit naar huis weer alleen te zijn.
Zoveel indrukken spelen nog door mijn hoofd en er is niemand meer om dat mee te delen.
Ik wilde eigenlijk niet op groepsreis, deed het toch.
Had weinig verwachtingen, maar maakte herinneringen voor het leven.

Opgeladen door kilometers ruimte en hectoliters stilte kom ik thuis.
Ik hou het nog even vast.